Για ακόμη μία φορά χθες, επιβεβαιώθηκε πως η ομάδα μας τα βρίσκει σκούρα σε κλειστές άμυνες και δεν μπορεί εάν δεν φέρει το παιχνίδι στα ίσα της, να σκοράρει με ευκολία. Η ψεσινή εικόνα δεν ήταν πρωτόγνωρη.
Από τη στιγμή που το ξεκίνημα μας δεν είναι καλό και δεν βάζουμε γκολ για να ανοίξουμε τον αντίπαλο, τότε αυτός κλείνεται περισσότερο, παίρνει ψυχολογία και το πιστεύει.
Στην ομάδα ένας ακραίος υπάρχει που να μπορεί να έχει το ένας εναντίον ενός και αυτός είναι ο Λαβόρδε. Όμως ο Κολομβιανός είναι παροπλισμένος και μακριά από τον καλό του εαυτό. Ακόμη και ο Πράνιτς ένας ποδοσφαιριστής που μπορεί να δώσει λύσεις ως ακραίος και είναι καλός στο να μπει με ευκολία στα αντίπαλα τετράγωνα ήταν εκτός λόγω καρτών.
Απόρροια της έλλειψης ακραίων επιθετικών και ποδοσφαιριστών διεμβολιστών, είναι η ομάδα μας να κάνει τις πλείστες της επιθέσεις απέναντι σε άμυνα που έχει πλήρη ισορροπία. Διαφορετικά θα ήταν εάν υπήρχε ακραίος που με μία διείσδυση του, θα έφερνε ρήγματα και θα τροφοδοτούσε επιθετικούς σε θέση βολής και διαφορετικά είναι να ψάχνουμε με καμινάδες το κεφάλι του Ντουγκλάο, μπας και γίνει κανένα μελέ και δημιουργηθεί φάση.
