Πριν δέκα χρόνια τέτοια εποχή, καθόμασταν σε ένα τραπέζι μια παρέα από όλες τις πόλεις της Κύπρου και συζητούσαμε τα τελευταία θέματα πριν την επίσημη δημιουργία του γκρουπ μας, ULTRAS FAMAGUSTA. Παιδιά του μαθητικού οι πλείστοι μας τότε, με μπόλικη τρέλα και όρεξη, ήμασταν αποφασισμένοι για τη σύσταση ενός γκρουπ που θα έκανε τη διαφορά. Ο σκοπός μας ήταν η οργάνωση της κερκίδας σε θέματα οπαδισμού και όχι μόνο, μέσω ενός παγκύπριου συντονισμού των ατόμων του γκρουπ. Λόγω της ιδιαιτερότητας μας σαν οργανωμένοι οπαδοί της μεγαλύτερης αλλά εκτοπισμένης ομάδας της ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ, είχαμε και έχουμε τον πιο δύσκολο τρόπο λειτουργίας. Σε αυτό το κομμάτι λοιπόν, έπρεπε να γίνει ένα καθοριστικό βήμα, το οποίο κάναμε εμείς σαν γκρουπ και αλλάξαμε τα μέχρι τότε δεδομένα. Το πνεύμα της αδελφικότητας σαν οπαδοί της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ και βλαστάρια της ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ, ήταν αυτό που μας διακατείχε από τη πρώτη μέρα δράσης μας.
Τα πρώτα μας βήματα σαν γκρουπ έγιναν το καλοκαίρι του ‘08 στα τότε ευρωπαϊκά παιχνίδια, με τα πρώτα πανιά ULTRAS που κόσμησαν το βόρειο πέταλο του ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ. Λίγους μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο, ήμασταν πια η παρέα με τα μαύρα φούτερ που με δική μας πρωτοβουλία στήναμε τις πρώτες μας εισόδους. Οι βλέψεις μας από εκείνο το σημείο και μετά, ήταν να πρωτοπορήσουμε αλλά και να εντυπωσιάσουμε με τις χωρογραφίες μας τους πάντες. Όπως κι έγινε. Παράλληλα, γράφαμε τα πρώτα μας συνθήματα και διαδίδαμε συνθήματα άλλων αδελφών, ώστε μια μέρα να τραγουδάμε μόνο ρυθμούς και στίχους που πηγάζουν από τη δική μας οπαδική ζωή. Όπως κι έγινε. Αναλαμβάναμε τον τομέα ενημέρωσης και προβολής, ώστε να υπάρχει σωστός συντονισμός αλλά και κάθε αγώνα τα επιτεύγματα μας να προβάλλονται σε όλο το κόσμο, σε βίντεο και φωτογραφίες. Όπως κι έγινε. Αναπτύσσαμε σχέσεις με οπαδούς απ’ όλο τον κόσμο, ώστε να γνωρίσουμε νέες κουλτούρες και να συμβάλλουμε στο να γίνει γνωστή η δική μας οπαδική ταυτότητα και προσφυγική καταγωγή. Όπως κι έγινε, με κάποιες σχέσεις εξ αυτών μάλιστα, να καταλήγουν σήμερα οι επίσημες αδελφοποιήσεις μας. Το σημαντικότερο όλων των δράσεων μας όμως, ήταν ο αγώνας που κάναμε για ενότητα, ώστε να μην επαναληφθούν ποτέ ξανά τα τραγικά συμβάντα του παρελθόντος που μας κρατούσαν στάσιμους και δεν μας επέτρεπαν να εξελιχθούμε σαν οπαδικό σύνολο. Όπως κι έγινε, μέχρι πρόσφατα όμως που αυτό άρχισε να αλλάζει…
Με αυτά και με αυτά, πέρασαν δέκα ολόκληρα χρόνια. Δέκα χρόνια γεμάτα δυσκολίες, εμπόδια, αλλά και όμορφες αξέχαστες στιγμές που θα κουβαλάμε πάντα μέσα μας. Σε αυτά τα δέκα χρόνια, είναι τρομακτικό το πόσο έχουν αλλάξει οι καταστάσεις. Ο δικός μας ξεχωριστός κόσμος πόσο έχει αλλάξει! Όταν κάναμε το ξεκίνημα μας, το ποδόσφαιρο και η υποκουλτούρα του οπαδισμού είχαν έναν εντελώς αλλιώτικο αέρα απ’ ότι έχουν σήμερα. Τότε τα πράγματα ήταν πιο αγνά, πιο απλά, πιο αληθινά. Πλέον το ποδόσφαιρο έχει μετατραπεί σε ένα σύγχρονο χρηματιστήριο και ένα ακριβοπληρωμένο θέαμα για τους λίγους. Από την άλλη, οι οπαδοί οι ίδιοι έχασαν τη μπάλα στην συντριπτική τους πλειοψηφία. Νοιάζονται περισσότερο για το τι θα φορέσουν και τι εικόνα θα προβάλουν διαδικτυακά, παρά οτιδήποτε άλλο. Είναι γεγονός όμως παρόλα αυτά, πως τα παιδιά του πετάλου δεν έχουν θέση πια στα γήπεδα! Δεν «συνεισφέρουν» όσο θα πρεπε οικονομικά και δημιουργούν ανελλιπώς προβλήματα στην εκάστοτε επιχείρηση της κάθε ομάδας, οπότε και πρέπει να απομακρυνθούν, σύμφωνα πάντα με τους αρμόδιους. Γι’ αυτό οι κουστουμαρισμένοι «κύριοι» κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να το πετύχουν αυτό: ψήφισμα τρομονόμων, αυστηρές ποινές στους «εγκληματίες» οπαδούς, ακριβά εισιτήρια και άλλα τόσα και τόσα που αντιμετωπίζουμε πια στην εποχή του μοντέρνου ποδοσφαίρου.
Από τη μπόχα των καιρών δυστυχώς, καλυφθήκαμε και εμείς στη φαμίλια μας, ως φυσικό επακόλουθο των εξελίξεων αυτών. Δεν καταφέραμε να μείνουμε ανεπηρέαστοι και ανέπαφοι στο σύνολο μας με την κατάντια αυτή που βλέπουμε γύρω μας και ζούμε καθημερινά. Κάποιοι έχασαν το νόημα και κάποιοι άλλοι παρεκτράπηκαν. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο, το πνεύμα της αδερφικότητας που κυριαρχούσε κάποτε έχει πεθάνει. Μαζί με πολλά άλλα όμορφα και δυνατά συναισθήματα που σε έκαναν να ξεχνάς τις οποιεσδήποτε δυσκολίες και να συνεχίζεις. Συναισθήματα που μπορούσαν να σε κρατήσουν ζωντανό μπροστά στο αντίκρισμα του αργού θανάτου του τρόπου ζωής μας, του πάθους μας. Δυστυχώς, η αλήθεια είναι ότι δεν αντέξαμε σαν σύνολο να παραμείνουμε οι αντισυμβατικοί που κάποτε ήμασταν. Μας λύγισαν οι καιροί. Κάποιοι άντεξαν, κάποιοι όχι. Αποτέλεσμα όλων αυτών των καταστάσεων, να ρίχνουμε βολές μεταξύ μας. Το έντονο μίσος που αυξάνεται χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερο, διοχετεύεται ασυναίσθητα σε λάθος κατεύθυνση. Φτάσαμε σε σημείο να θεωρούνται εχθροί, αδέρφια μεταξύ τους.
Σε αυτό τον εμφύλιο πόλεμο, εμείς βρισκόμασταν πάντα κάπου στη μέση. Σαν ULTRAS FAMAGUSTA, ήμασταν πάντα πιστοί στη γραμμή που χαράξαμε από την πρώτη ημέρα ίδρυσης μας και μαχόμασταν εκτός των άλλων, για την ενότητα του συνόλου. Παρ’ όλα αυτά δεν ήταν λίγες οι φορές, μάλλον το αντίθετο, που βρεθήκαμε εμείς σαν γκρουπ στο στόχαστρο των κατηγοριών. Οι λόγοι, λίγο πολύ γνωστοί, αλλά ποτέ κατανοητοί και σίγουρα σε καμία περίπτωση βάσιμοι. Κάποιοι δεν νοιάστηκαν ποτέ πραγματικά για το κοινό καλό, παρά μόνο για τη δική τους αυτοπροβολή και προσωπικό όφελος. Όπως και να ‘χει, για δέκα χρόνια δεν το βάλαμε κάτω. Συνεχίσαμε να κάνουμε το έργο που αναλάβαμε αποφασισμένοι να κάνουμε, αγνοήσαμε τους όποιους ψιθύρους και προχωρήσαμε ακόμα πιο δυνατοί, μετά από κάθε χτύπημα. Σταθήκαμε απέναντι σε όποιον προσπάθησε να εκμεταλλευτεί καταστάσεις, σε όποιον πήγε να πληγώσει τις ιδέες της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ αλλά και σε όποιον πήγε να προβεί σε ενέργειες που δεν αρμόζουν σε έναν αγνό οπαδό στο πέταλο. Για αυτό και ήμασταν, είμαστε και θα παραμείνουμε αντιπαθείς για τους συγκεκριμένους που αναφέραμε πιο πάνω. Γιατί πολύ απλά, εμείς σταθήκαμε περήφανα πιστοί στις ιδέες και τα ιδανικά μας από το ξεκίνημα και δεν ξεπουληθήκαμε για τίποτα και για κανέναν.
Χωρίς να θέλουμε να αυτολογήσουμε περαιτέρω, φτάνουμε στο σήμερα, μετά από μια δεκαετία δράσης. Οι καταστάσεις πλέον, δεν μας επιτρέπουν να συνεχίσουμε τον ρόλο που είχαμε μέχρι τώρα. Από τη μια η κατάντια του ποδοσφαίρου, από την άλλη η κατάντια η δική μας κατά κύριο λόγο, μας έχουν αηδιάσει. Όπως τότε, το ‘08 θεωρήσαμε αναγκαίο να επέμβουμε στα δρώμενα του συνδέσμου με τη σύσταση του γκρουπ, έτσι και τώρα θεωρούμε ότι το κίνημα των ΜΑΧΗΤΩΝ έχει ανάγκη από ένα νέο ξεκίνημα. Σας ανακοινώνουμε επίσημα λοιπόν, ότι αποχωρούμε από τα όποια πόστα διατηρούσαμε όσον αφορά την οργάνωση του Παν.Συ.Φι. αλλά και της κερκίδας. Δεν θα συμμετάσχουμε άλλο στα πολιτικά παιχνίδια μερικών, ευελπιστώντας ότι θα σταματήσουν εδώ οι όποιες διαμάχες υπάρχουν. Αρνούμαστε να διαλέξουμε στρατόπεδο, αρνούμαστε να ρίξουμε άλλο λάδι στη φωτιά, αρνούμαστε να συμβιβαστούμε με οτιδήποτε δεν αρμόζει στο αρχικό μας όραμα. Αποδεικνύουμε για άλλη μια φορά, ότι δεν μας ένοιαξαν ποτέ ούτε οι θρόνοι, ούτε οι ψήφοι. Κάθε άλλο μάλιστα. Αναλάβαμε σε πολύ δύσκολους καιρούς χωρίς την παραμικρή στήριξη από κανέναν και αποχωρούμε από τις θέσεις μας τώρα, που οι συνθήκες είναι ευνοϊκές για ένα βέλτιστο τρόπο λειτουργίας και οργάνωσης. Αφήνουμε πίσω μας, μια πλούσια παρακαταθήκη. Είμαστε, το λιγότερο, περήφανοι για όσα έχουμε καταφέρει σαν γκρουπ. Ξεπεράσαμε τις όποιες προσδοκίες μας, από την αρχή αλλά και κάθε χρονιά μετέπειτα. Οι καιροί όμως είναι περίεργοι και το σημείο αυτό που διανύουμε κομβικό για το σύνολο μας. Οπότε και θεωρήσαμε αυτή την ημέρα, ως την ιδανική για να βάλουμε ένα όμορφο τέλος στο έργο μας. Αυτή μας η κίνηση, προσδοκούμε ότι θα συνεισφέρει πρώτα απ’ όλα στο να πραγματοποιηθεί μια νέα ριζική αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας του Παν.Συ.Φι. αλλά και στις μεταξύ μας διαπροσωπικές σχέσεις. Ελπίζουμε επίσης ότι αυτό θα είναι ένα κίνητρο, αλλά και ένας σοβαρός λόγος για να ευαισθητοποιήσει τη νέα γενιά που αναμένουμε να πάρει καθοριστικές πρωτοβουλίες. Παράλληλα καλούμε αλλά και προκαλούμε τα άλλα σύνολα που απαρτίζουν το κίνημα των ΜΑΧΗΤΩΝ, όπως πράξουν το ίδιο και αφήσουν χώρο στη νέα γενιά, αν όντως θέλουν να συνεχίσουν να βλέπουν το οπαδικό μας σύνολο να ακμάζει και δεν έχουν οποιεσδήποτε άλλες σκοπιμότητες.
Εννοείται ότι εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε αυτοί που πάντα ήμασταν, η αδελφότητα των ULTRAS FAMAGUSTA. Μια οικογένεια από τρελαμένα παιδιά του ανταμώσαμε στο πέταλο του ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ και δεθήκαμε με τις δυνατές εμπειρίες που ζήσαμε, αφήνοντας πίσω τις όποιες τοπικιστικές ή άλλες διαφορές που μπορεί να είχαμε. Το χάραγμα στο δέρμα με το έμβλημα μας, είναι μόνιμο και δεν πρόκειται να σβηστεί ποτέ, ούτε από το δέρμα μας ούτε από τη ψυχή μας. Πάντα θα δηλώνουμε παρόν σε κάθε οπαδικό ραντεβού της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ. Θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε σε κάθε πέταλο, να παλεύουμε σε κάθε δρόμο, να διανύουμε εκατοντάδες χιλιόμετρα για τον λόγο της ύπαρξης μας. Θα συνεχίσουμε να βάφουμε τα πανιά δίπλα στα νέα παιδιά που θα αναλάβουν, να βοηθάμε στο στήσιμο των εισόδων, να γράφουμε στίχους για την αρρώστια μας, να κάνουμε ό,τι χρειάζεται και ό,τι μας ζητηθεί για το καλό του συνόλου. Θα μείνουμε ανυπόταχτοι στις δυο λέξεις που σχηματίζουν την ονομασία μας: Στον ΟΠΑΔΙΣΜΟ και στην ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ.
Για μια νέα αρχή λοιπόν, για το κοινό καλό!
Με σεβασμό,
Ultras Famagusta 2008 – Οπαδοί της Αμμοχώστου
Σημ. Η πιο πάνω τοποθέτηση δεν είναι επίσημη θέση του Παν.Συ.Φι. αλλά του γκρουπ, που ήταν υπεύθυνο για την οπαδική του δράση τα τελευταία 10 χρόνια.
