Καλώς τα καλώς τα, τα Ομονοιάτικά μου. Δυόμιση εβδομάδες μετά, ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Και τι δολοφόνος όμως ο Λέβι! Τρία παιγνίδια μαζί τους στο ΓΣΠ, τρεις νίκες, και στα τρία να παίζουμε με 10 παίχτες! Αύριο θα κλείσει και το καρέ. Την κοκκινούα μας θα την φάμε σε κάποια φάση, αλλά don’t worry, Λέβι is here.
Εν σαν να… κλέφκει Εκκλησία ο Εβραίος μας άμα παίζει μαζί τους στο ΓΣΠ. Αλλά και γενικά στο ΓΣΠ. Λυπήθου τους όμως λίο ρε Λέβι μου και μεν τελειώσεις την πρόκριση που τα αύριο. Θέλω να έχει άκσιον ο επαναληπτικός, για να δω και τα χάζι που θα γίνει με τα εισιτήρια. Και κλάμα ο λαός!
Όσο για το προηγούμενο παιγνίδι με τη Σαλαμινάκκα, μεν μου αγχώνεστε! Ήρτεν και μία ήττα. Ε και; Αν συνυπολογίσουμε ότι θα παίξουμε ακόμα τρεις φορές το Αποελλίν, η διαφορά έπεσε που τους 15 στους 12! Περίπατος λέμε! Πάντως οφείλω να δώκω τα συγχαρητήρια μου στην Σαλαμινάκκα για το πόσο καλά έπαιξε! Και εννοώ το! Αλλά ας μου απαντήσει κάποιος, μιαν εφτομάδαν πριν, που ήταν τούτο ούλο το πάθος και ο τρόπος που επαίζαν; Ότι είδαμε και με τον Ολυμπιακό. Τυχαίο; Όχι!
