Στο χθεσινό παιγνίδι με τον Απόλλωνα, είναι γενικά αποδεκτό ότι πετάξαμε στον κάλαθο των αχρήστων το πρώτο ημίχρονο, όπου εκτός του πρώτου δεκαλέπτου όπου μπήκαμε δυναμικά, στην συνέχεια η ομάδα δεν ήταν καλή και έκανε ένα από τα χειρότερα φετινά της ημίχρονα.
Ένας σημαντικός λόγος για αυτό, ήταν ότι οι επιθέσεις μας, εν αντιθέσει με τα τελευταία παιγνίδια, δεν ξεκινούσαν από τα πόδια του Τζουλιάνο Σπαντάτσιο. Από το παιγνίδι με το ΑΠΟΕΛ και μετά, ο Βραζιλιάνος χαφ ήταν αυτός που ερχόταν να πάρει την μπάλα από την άμυνα, και οργάνωνε με μαεστρία το παιγνίδι μας από αρκετά πίσω, δίνοντας στην ομάδα ορθολογική ανάπτυξη.
Χθες, ο πρώτος που πήγαινε να πάρει μπάλα, ήταν ο Γιάννης Σκοπελίτης, ο οποίος δεν μπορεί να αναλάβει αυτό τον ρόλο. Αποτέλεσμα, ήταν η μπάλα να πηγαίνει από τους αμυντικούς μας στον Σκοπελίτη και από εκεί πίσω στους αμυντικούς, με την ομάδα να βραχυκυκλώνεται. Σε αυτό συνέτεινε η απουσία Λαβόρδε και Ιτζάγκι από την εντεκάδα, με τον Τζουλιάνο να αγωνίζεται πιο μπροστά καθώς ο Οχαγιόν αν και θεωρητικά αγωνιζόταν ως ακραίος, δεν είχε τα τρεξίματα ενός ακραίου επιθετικού.
Στο δεύτερο ημίχρονο, και ιδιαίτερα μετά το 60’, ο Σπαντάτσιο έπαιρνε την μπάλα από πίσω, και ακόμη και με 10 ποδοσφαιριστές, η ανάπτυξη της ομάδας ήταν εξαιρετική, και δημιουργήθηκαν όλες αυτές οι ευκαιρίες που χάσαμε. Σε αυτή την Ανόρθωση, το 4-4-2 ταιριάζει πολύ περισσότερο, καθώς με τον Αλέξα τραυματία και τον Λαμπάν να χρειάζεται και άλλο χρονικό διάστημα για να είναι ο Λαμπάν που ξέρουμε, δεν υπάρχει άλλος ποδοσφαιριστής πλην Σπαντάτσιο που θα οργανώσει το παιγνίδι μας από πίσω.
Περιμένουμε λοιπόν να δούμε στο παιγνίδι με την Ομόνοια, αν πήραμε το μάθημα μας χθες και παρουσιάσουμε μία Ανόρθωση που δεν θα σπαταλήσει και πάλι ένα ημίχρονο μέχρι να βρει τα πατήματά της.
