*Άρθρο του Γ. Ιωαννικιου
Στριφογυρίζει πολλούς μήνες στο μυαλό μου, να κάνω μια κατάθεση σκέψεων, μια εξομολόγηση για όσα έζησα από εκείνο το βράδι του Απρίλη στην Αθήνα, οπόταν και άρχισε να ζυμώνεται η σκέψη για αποπληρωμή του δανείου της Κτηματικής, έως προχθές, ακούγοντας τον εκπρόσωπο τύπου της ομάδας μας στα ερτζιανά, να λυγίζει.
Ομολογώ ότι, επειδή τυγχάνει λόγω της εμπλοκής μου αυτό το διάστημα να γνωρίζω πράγματα, το ξέσπασμα του, ήταν και προσωπικό. Ένιωσα την απόγνωση, βίωσα την κραυγή βοήθειας. Ξέρω όμως πως ό,τι και να γίνει θα μας βρει ενωμένους, μια γροθιά και περήφανους να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες. Επειδή έρχονται και θα είναι πρωτόγνωρες μα είναι παράλληλα τόση η αφοσίωση και η πίστη που έχω στα παρόν ΔΣ που στέκομαι δίπλα τους και βγαίνω και μπροστά με όσα και ό,τι χρειαστεί για να το παλέψουμε.
Αναμφίβολα, με σφεντόνα δεν ρίχνεις αεροπλάνο αλλά τούτος ο κόσμος απέδειξε πολλάκις ότι δεν γονατά και δε λυγίζει. Είναι τέτοια η φύση μας, είναι τέτοια η μαγιά μας, είναι το αλλιώτικο που μας κυριεύει όταν ακούμε το όνομα Της. Ε λοιπόν αυτήν την περηφάνια, δεν την μειώνει μια πιθανή αφαίρεση βαθμών ή τέλος πάντων ό,τι μπορεί να συνεπιφέρει.
Ακούγεται τετριμμένο αλλά αυτή είναι και η πεμπτουσία του είναι μας.
Παραθέτω πιο κάτω, αποσπασματικά, αυτό που ετοίμασα προς ανάγνωση ως καλωσόρισμα για την εκδήλωση της αποπληρωμής του γηπέδου, που πήρε παράταση για λίγους μήνες. Γράφω ξανά, εξ αφορμής πλέον της νέας μεγάλης μάχης που κληθήκαμε να δώσουμε, τώρα για την ίδια την ύπαρξη του Συλλόγου – και πάλι επειδή έτυχε αυτός ο πολύπαθος Σύλλογος κακοδιαχείρισης. .
Έγραφα λοιπόν ότι τα λόγια μπροστά στις πράξεις ωχριούν. Χάνονται και ξεθωριάζουν. Το να βρεις τις σωστές λέξεις να συνθέσουν το μεγαλείο της πράξης – για την οποία θα γινόταν η γιορτή –είναι πραγματικά δύσκολο.
Και έτσι ήταν και παραμένουν.
Μα τα δύσκολα είναι για αυτούς που τολμούν, και προφανώς το «γλέντι της αποπληρωμής» ήταν για να εκφράσουμε το σεβασμό μας στον κόσμο. Σεβασμό που κερδήθηκε επειδή αυτός ο κόσμος ως επί τω πλείστω ένιωσε στο πετσί του, τις τρεις λέξεις της εκστρατείας: ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ – ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ – ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ.
Ξέρετε, υπάρχουν γήπεδα πολλά. Άλλα χτίζονται, άλλα αναβαθμίζονται, άλλα γκρεμίζονται και στις θέσεις του ξεφυτρώνει κάτι άλλο. Υπάρχουν γήπεδα, στάδια, δρόμοι όμως που είναι αραχνιασμένοι. Σκοτεινοί, αδιάβατοι από αυτούς που τους ανήκουν. Πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά. Ο χώρος του Αντώνης Παπαδόπουλος θυμίζει στο έπακρον αυτά που μόλις ανέφερα. Πενήντα ολόκληρα χρόνια από την εισβολή και την συνεχιζόμενη κατοχή των πατρογονικών μας εστιών, ετούτος ο χώρος χτίστηκε από έναν λαό βασανισμένο μα περήφανο. Υψώθηκε για να φιλοξενεί παρέες και συγχωριανούς, ένα στέκι αλλιώτικο, που για κάποιους λογιέται γήπεδο, μα για εμάς, ΣΠΙΤΙ και ΝΑΟΣ. Και όταν αυτά απειλούνται, πράττεις.
Κατά τη συγγραφή λοιπόν της ομιλίας, ήθελα να καταθέσω και κάτι άλλο. Όχι για να πιστωθεί κάτι σε οποιονδήποτε αλλά για να αντιληφθούν άπαντες τη δύναμη που έχουμε. Όταν ζυμώθηκε η ιδέα, όταν η παρέα που μετά έγινε πρωτοβουλία, έφτιαξε τα θεμέλια της μεγαλειώδους αυτής ενέργειας. Ποιητικό ίσως, σουρεαλιστικό, αλλά είναι η δική μου κατάθεση. Από την Αθήνα, στις μεταμεσονύχτιες συζητήσεις, την κινητοποίηση της πλατιάς μάζας των οργανωμένων, μέχρι και την προετοιμασία για το «γλέντι της αποπληρωμής». Συνέχιζα:
«Ώρες. Ώρες ατέλειωτες αλλά μπροστά στο όνομά της, τίποτε δεν μπορεί να αντικόψει την ορμή. Χείμαρρος ο λαός της, φίλοι της και μη στάθηκαν στο πλευρό μας. Δώσαμε μια μεγάλη μάχη η οποία κερδήθηκε επειδή η συνεισφορά δεν αφορούσε ποδόσφαιρο. Αφορούσε αυτά που μόλις περιγράψαμε, ένα ΣΠΙΤΙ ένα ΝΑΟ.»
Γήπεδα, και επιτρέψτε μου να το ξαναγράψω τώρα, πολλά. Γήπεδα όμως με ψυχή, λίγα. Γιατί τα βράδια που αναλώναμε στο σχεδιασμό και την εκπόνηση της εκστρατείας, δεν βλέπαμε ότι θα εσώζετο ένα γήπεδο. Νιώθαμε ότι είμαστε υπόλογοι σε εκείνες τις γενιές που σφυρηλάτησαν το περίτρανο και υπερήφανο όνομά της. Υπόλογοι στους επόμενους που θα έρθουν! Οι ιστορίες που βιώσαμε καθόλη τη διάρκεια της εκστρατείας, οι μαρτυρίες ανθρώπων και η ανιδιοτελής προσφορά του κόσμου θα μας συντροφεύει για πάντα. Αυτές τις μαρτυρίες, αυτήν την προσπάθεια, όλο αυτό το οποίο σφυρηλάτησε μια φιλία, επιτρέψτε μου να το κρατήσουμε για μας. Είναι η δική μας στιγμή την οποία θα διαφυλάξουμε μη ζητώντας κάτι ως αντάλλαγμα. Επειδή, για την Κυρία της καρδιάς μας, η λέξη προσφορά είναι αδιαπραγμάτευτη χωρίς ανταλλάγματα. Γιατί όταν αγαπάς δίνεις.
Προχωρώντας προς το κλείσιμο, έγραφα ότι: «Η ομιλία ίσως είναι διαφορετική από ότι ίσως περιμένατε. Είναι μια ωδή στη φιλία, μια νότα αισιοδοξίας για τις επόμενες ημέρες. Διότι, με τέτοιο λαό κοντά της, θα πετύχει. Και θα πετύχει και εντός αυτών των γραμμών του γηπέδου που εσείς σώσατε. Μικρή ή μεγάλη η εισφορά δεν παίζει κανένα ρόλο. Έκαστος εφ’ ω ετάχθη! Από το δικό του μετερίζι!»
Πατώντας σε αυτό, έρχομαι στην σημερινή κατάσταση. Κανένας δεν περισσεύει. Πόσο μάλλον τώρα. Ξέρετε, το να πηγαίνει καλά αγωνιστικά η Ανόρθωση σε κάθε άθλημα, είναι η υπενθύμιση για τους σωστούς λόγους. Δεν θα τους αναλύσω. Δεν περιποιεί τιμή να ακούγεται το όνομα της Ανόρθωσης για τους λάθους λόγους: για χρωστούμενα, για καθυστερήσεις σε πληρωμές ή για οτιδήποτε αμαυρώνει την ένδοξη ως τώρα πορεία της. Δεν της αρμόζει! Πως να το κάνουμε δηλαδή; Δεν είναι όμως ντροπή να είσαι φτωχός! Δεν είναι ντροπή να έπεσες οικονομικά, ανεξάρτητα του πως προήλθε – για ακόμα μια φορά. Όχι πως πρέπει να επιτραπεί ξανά, όχι πως πρέπει να το ανεχτούμε! Οφείλουμε ξανά να την κρατήσουμε. Και πρόσθετα στην κατακλείδα μου:
«Και κλείνοντας, δεν σώθηκε ένα γήπεδο. Δεν πληρώθηκε ένα δάνειο. Επουδενί, δεν χρησιμοποιήσαμε λέξεις όπως «νέα προσφυγιά» ή «ξεριζωμός» επειδή θα αποτελούσε τη μεγίστη ύβρη στους παππούδες μας που μας βλέπουν από ψηλά, που μας έπιασαν από το χέρι και κατηφορίσαμε στις ξύλινες της δυτικής, στην οικογενειακή της ανατολικής, στην «κούγκρενη» της βόρειας ή την νέα της νότιας. Θα ήταν ντροπή μας να επικαλεστούμε τον πόνο αυτών που έχασαν τα πάντα. Αντ’ αυτού, επιλέξαμε άλλο δρόμο, επικαλεστήκαμε την ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ , επειδή ετούτος ο κόσμος, αυτή η ομάδα χαρακτηρίζεται από την αξιοπρέπεια, δεν επιτρέπει την μείωση και την υποτίμηση, επικαλεστήκαμε τις ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ, γιατί αυτές είναι ο φάρος μας, ο οδηγός μας, το πιο γερό μας θεμέλιο για το αύριο και τέλος επικαλεστήκαμε την ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ, γιατί καταθέτουμε για το μέλλον δυο πράγματα: θα επιστρέψουμε, δριμύτεροι και σοφότεροι.»
Στηρίζω το ΔΣ με όλες μου τις δυνάμεις. Το κάνω με πλήρη επίγνωση των συναισθημάτων μου, τα οποία και το παραδέχομαι δεν είναι τα ίδια όπως τότε με το γηπεδικό. Ένιωσα έναν σκοπό τότε, κάθε κύτταρο λειτούργησε προς εκείνη την κατεύθυνση. Αν νιώθω το ίδιο τώρα; Όχι, αλλά δεν ντρέπομαι, άλλωστε δεν υπήρξα ποτέ λάτρης του ποδοσφαίρου. Αλλά, τώρα αναγνωρίζω την κατάσταση. Τα αχαρτογράφητα νερά με φέρνουν προς εγρήγορση. Να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα, να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, και τα υπόλοιπα εν καιρώ.
Μπορούμε να σταθούμε αρωγοί για ακόμα μια φορά μέσω του προγράμματος https://1911supporters.com/ το οποίο τρέχει και είναι ουσιαστικά η δική μας προσπάθεια για να μειωθεί επιτέλους ο βραχνάς. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος και αν υπάρχει, ας κάνουμε εμείς ξανά την αρχή.
Επειδή, σε αυτήν την συγκυρία, η ανάγκη θα γίνει πάλι ιστορία.
ΖΗΤΩ Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΟΡΘΩΣΗ
