Διαβάζοντας τις τελευταίες μέρες τα ελληνικά μέσα περί της επιστροφής της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, συνειρμικά, το μυαλό μου ταξίδεψε σε κάτι ανάλογο, εδώ στα μέρη μας. Συγκεκριμένα, σε άρθρο που αναρτήθηκε στον ιστότοπο aek365.org και ειδικότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί (https://www.aek365.org/a-882440/istorikh-stigmh-gia-thn-aek-phre-adeia-h-agia-sofia.htm) σε λίγες μόνο μέσα γραμμές διακρίνεις τη λαχτάρα τους, την προσμονή τους, την συγκίνησή τους.
Γράφουν για το όνειρο που έγινε πραγματικότητα, ότι γυρνάνε στο σπίτι τους, του οποίου τα τείχη υψώθηκαν και δεν θα πέσουνε ποτέ. Περάσανε δεκαεννιά χρόνια χωρίς «σπίτι», κοντά δυο δεκαετίες προσφυγιάς. Για το ότι η Ένωση, όπου και να αγωνίστηκε, πάντα κάτι της έλειπε. Αυτό που όπως λέει και ο αρθρογράφος «η ΑΕΚ είχε αφήσει πίσω την καρδιά της, γιατί η καρδιά βρίσκεται εκεί που είναι το σπίτι μας». Γράφει κι’ άλλα, διάφορα, και κλείνει ως εξής: «Με τα πόδια, με τον Ηλεκτρικό, με αυτοκίνητα και μηχανές θα βρεθούμε και πάλι στα ίδια μέρη. Θα αγκαλιαστούμε για όλες εκείνες τις μέρες που χάσαμε,
για όλους εκείνους που έφυγαν και δεν πρόλαβαν, για όλες τις μέρες που θα έρθουν…».
Το δικό μου μυαλό λοιπόν άρχισε τα παιχνίδια. Τα όνειρα, τους συνειρμούς, τα πως θα είναι όταν και εφόσον παίξουμε και εμείς στο δικό μας σπίτι. Στις γειτονιές που η δική μου γενιά και εντεύθεν δεν γνώρισε, στα μέρη που δε μεγάλωσε, στις πατρογονικές εστίες που ακόμα στενάζουν υπό Τουρκική κατοχή. Μια κατοχή που εκτόπισε τους νόμιμους κατοίκους της Αμμοχώστου, της Κερύνειας, της Καρπασίας. Που μέσα στην ίδια την πατρίδα μας δημιούργησε πρόσφυγες. Που ειρήσθω εν παρόδω, πολλοί – όχι όλοι, προφανώς – αντιμετωπίστηκαν όπως ακριβώς οι Μικρασιάτες τότε που εισέρχονταν στην Ηπειρωτική Ελλάδα. Και είναι καλό να θυμόμαστε τις συμπεριφορές που υπέστησαν οι δικοί μας άνθρωποι, να μην ξεχνάμε, όχι για να είμαστε πικρόχολοι και να τους τα βαράμε αλλά για να μεγαλουργήσουμε εμείς οι παχύδερμοι και παχύδερμη γενιά μου.
Το δικό μου μυαλό λοιπόν συνέχισε τα παιχνίδια. Ότι καραβάνια πιστών θα κατέβαιναν από την καταγάλανη Καρπασία και όπου χωριό και στάση, μια λύτρωση. Μια επιβίβαση στο λεωφορείο της πραγματικής επιστροφής. Και κάπου στον τερματικό, συγχωρέστε με, δεν ξέρω που είναι, δεν αποβιβάστηκα και ποτές, θα βρίσκαμε χιλιάδες άλλους πιστούς που κατέκλεισαν την Πόλη. Αρχικά, γέμισε το Σωματείο και οι παράδρομοι, τα μπαράκια και οι καφετέριες. Πιστοί προσκυνητές που έφεραν ένα κομμάτι της μέχρι στιγμής ζωής τους μαζί, για να το αφήσουν στα τείχη που υψώθηκαν σε αυτήν τη γωνιά της γης. Ένα κομμάτι από την ίδια την ζωής τους. Άλλοι κάποιο λουλούδι που έκοψαν από τον τάφο των δικών τους που θάφτηκαν πρώτα με τη λαχτάρα της επιστροφής και μετά, ίσα και όμοια
μάλλον, με την ελπίδα να έβλεπαν ξανά την Κυρία στο σπίτι της.
Το δικό μου μυαλό λοιπόν σκαρφίστηκε κι’ άλλα. Ό,τι μπήκαμε μέσα, είδαμε ότι κρατούσανε όλοι εικονίτσες – μαυρόασπρες για κάποιο λόγο – όσων θα ήθελαν να ήταν εκεί. Πατεράδες και παππούδες, αδέρφια, φίλοι, συγγενείς και όποιον ή όποιαν άλλη τελοσπάντων ήταν μυημένη στην λατρεία της.
Σημασία λίγη δώσαμε στο παιχνίδι, περισσότερο μας τράβηξε η μυσταγωγία του όλου. Είδαμε κάτι γαλανόλευκες στολές να τρέχουνε πέρα-δώθε και άκουγες κάποιους στεναγμούς που ήταν σαν να βγαίνανε από τα σπλάχνα άλλων και όχι όσων ήταν εκεί. Πανάρχαιο κλάμα, μια σχεδόν θεατρική παράσταση με όλους τους συμβολικούς ορισμούς, με υπόθεση, με χορό, με τραγούδι, στο στάδιο, τον αφηγητή – που μου φάνηκε να ήτανε οι Οικονομίδης και Καταλάνος.
Το δικό μου μυαλό, έπαψε να σκαρφίζεται. Χαμογέλασα μιας και έφερα στη θύμησή μου αυτούς που από το χέρι με πήρανε και με πήγανε στο προσωρινό μας σπίτι, στην όμορφη Λάρνακα που μας φιλοξενεί τόσα χρόνια. Χαμογέλασα μιας και έφερα στη θύμησή μου αυτούς που από μακριά, τηλεφωνούσαν πριν και μετά τα παιχνίδια, για ένα σχόλιο, μιαν κουβέντα.
Το δικό μου μυαλό, κάπου εδώ όμως έριξε στροφές. Καλώς να μπείτε στο σπίτι σας φίλοι της ΑΕΚ. Να έχετε υγεία να το χαρείτε. Και όποτε μπούμε στο δικό μας, θα σας καλέσουμε. Να μας πείτε τις εμπειρίες σας, πως το βιώσατε. Να σας ξεναγήσουμε τόσο εσάς όσο και όλον τον κόσμο που θα το θελήσει στις μοσχομύριστες γειτονιές της – από όσο μας είπανε δηλαδής.
Χρέος μας να μην ξεχάσουμε. Όσο μπορούμε να παλέψουμε. Να μην υπάρχει λησμονιά. Να τα λέμε και ας μας λένε γραφικούς!
ΖΗΤΩ Η ΑΝΟΡΘΩΣΗ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ
Επωνύμως,
Γιάννης Ιωαννικίου
