Πικρή γεύση μας αφήνει η ισοπαλία στο ΓΣΠ, όχι τόσο γιατί η ισοπαλία στο ΓΣΠ είναι εκτός προγράμματος, αλλά επειδή στην 28η αγωνιστική και με -7 βαθμούς και με δεδηλωμένο στόχο το πρωτάθλημα, οτιδήποτε άλλο εκτός από τη νίκη και το ροκάνισμα της διαφοράς είναι πισωγύρισμα. Δεν το αποφύγαμε και ως εκ τούτου καμία ικανοποίηση δεν μπορεί να υπάρχει.
Ο Τιμούρ Κετσπάγια στο πλάνο του κατάφερε και εξουδετέρωσε το ισχυρό ατού της Ομόνοιας που λέγεται Γιαν Λέζιακς. Μπορεί να θυσιάστηκε ο Νίκος Καλτσάς που επιθετικά σίγουρα έχει περισσότερα να προσφέρει, ωστόσο η συνεργασία Γκαλίτσιου και Αμπαρτζουμιάν λειτούργησε άψογα και ο Τσέχος ελάχιστα φάνηκε στο παιχνίδι και η Ομόνοια από αριστερά βραχυκυκλώθηκε. Στο ανασταλτικό κομμάτι το πλάνο του Τιμούρ Κετσπάγια πέτυχε στο απόλυτο. Με εξαίρεση τη φάση του τελευταίου λεπτού, οι όποιες ουσιαστικές απειλές είχαμε από την Ομόνοια ήταν απόρροια στατικής φάσης.
Στο δημιουργικό κομμάτι, ουσιαστικά απειλήσαμε την Ομόνοια σε τρεις φάσεις. Δύο με τον Κβιλιτάια και η μία στις καθυστερήσεις με τον Χουσμπάουερ. Δεν καταφέραμε να βρούμε το δρόμο προς τα δίχτυα, ενώ παράλληλα δεν καταφέραμε να ασκήσουμε ουσιαστική πίεση στα τελευταία στάδια του αγώνα. Ανεβάσαμε παίκτες ψηλά, κρατήσαμε και περισσότερη μπάλα στο δεύτερο ημίχρονο, ωστόσο κόντρα στην καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος δεν βρήκαμε τις λύσεις. Ως εκ τούτου κολλήσαμε στο μηδέν και το επιθετικό πλάνο, έμεινε στα αν και στα καλύτερα τελειώματα.
Με τη διαφορά να βρίσκεται στο -7 και ίσως από το βράδυ της Δευτέρας στο -8, πλέον η μπάλα δεν είναι στα πόδια μας. Σίγουρα η σημερινή εμφάνιση ήταν καλύτερη από την προηγούμενη κόντρα στην ίδια αντίπαλο αλλά και από προηγούμενες εμφανίσεις τη φετινή χρονιά σε ματς ντέρμπι. Ήμασταν άρτια οργανωμένοι στα μετόπισθεν και δείξαμε να έχουμε απαιτήσεις στο παιχνίδι, ωστόσο στο σημείο που είναι το πρωτάθλημα δεν έχουμε το δικαίωμα να μένουμε ευχαριστημένοι από εμφανίσεις παρά μόνο από βαθμούς.
