Σαρανταέξι τώρα χρόνια, βουβή η άλλοτε πολύβουη, όμορφη κόρη. Του ρολογιού οι δείκτες, σταμάτησαν στις 14 τ’ Αυγούστου το 1974. Η καρδιά της πόλης όμως, πάλλεται ακόμα. Βρίσκει τη δύναμη να κτυπά. Δυνατά, περήφανα. Κάθε χτύπος, κι ένας στίχος στα χείλη των κατοίκων της, που προσωρινά την αποχωρίστηκαν και περιμένουν καρτερικά τη μέρα της Επιστροφής: «Τραγουδάω για μια πόλη…». Κάθε χτύπος της καρδιάς της, μια αντίστροφή μέτρηση για τον Γυρισμό.
Σαν σήμερα, πριν από σαρανταέξι χρόνια, ο δεύτερος Αττίλας προέλαυνε προς την Αμμόχωστο. Οι Τούρκοι, δεν σεβάστηκαν και έσπασαν την εκεχειρία, συνεχίζοντας υπό την ανοχή της διεθνούς κοινότητας την εφαρμογή του σχεδίου κατάληψης της μισής Κύπρου, στέλνοντας την Αϊσέ «διακοπές».
Με τους άρρενες Αμμοχωστιανούς να βρίσκονται σε μια μεγάλη πλειοψηφία εκτός της πόλης, επιτηρώντας το θύλακα της Λευκωσίας, το Βαρώσι ήταν ουσιαστικά εύκολη λεία για την πάνοπλη, βάρβαρη, πολεμική μηχανή του Αττίλα. Τα άρματα των Τούρκων σκορπούσαν τον όλεθρο και την καταστροφή, με τα γυναικόπαιδα και τους ηλικιωμένους να παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς, καταφεύγοντας στις ελεύθερες περιοχές για να γλυτώσουν. Καθώς, όσοι δεν έφυγαν, είτε έζησαν βιασμούς και βασανιστήρια, είτε δολοφονήθηκαν άνανδρα από τους Τούρκους στρατιώτες, είτε ακόμα αγνοούνται, σαρανταέξι χρόνια μετά.
Η φυγή ήταν προσωρινή. Για λίγες μέρες, για μερικές βδομάδες, για κάποια χρόνια. Οι δεκαετίες όμως περνούν και η Λευτεριά δεν λέει να έρθει. Η φυγή όμως, παραμένει προσωρινή. Ο πόθος όμως της Επιστροφής, ολοένα και γιγαντώνεται. Το όραμα της επανεγκατάστασης στην πόλη των προγόνων μας συνεχίζει να είναι πρώτη προτεραιότητα για κάθε Αμμοχωστιανό και αυξάνει ανάλογα με τον χρόνο που περνά. Η φλόγα της Βασιλεύουσας, συνεχίζει να καίει τα σωθικά των νέων γενιών, που μεγαλώνουν με το τραγούδι της Αμμοχώστου στα χείλη.
Πρέσβειρα της Αμμοχώστου και θεματοφύλακας του οράματος της Επιστροφής, η Ανόρθωσις Αμμοχώστου. Από κοινού, μαζί με όλα τα προσφυγικά Σωματεία, διεξάγουμε καθημερινό και αδιάκοπο αγώνα να κρατήσουμε αυτή τη φλόγα αναμμένη. Να θυμίζουμε πρώτα στους εαυτούς μας, μετά στους συμπατριώτες μας κι ύστερα σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, πως αυτή η γη δεν είναι δική τους. Με τη βία την πήραν και παράνομα την κρατούν. Όπως ξαφνικά όμως ήρθαν, έτσι απότομα θα φύγουν.
Γιατί τούτη η γη δεν τους ξέρει, δεν τους θέλει και δεν θα τους ανεχτεί…
Ζει, αναπνέει και περιμένει την απελευθέρωση και την επιστροφή!
