Την αναστολή λειτουργίας της ομάδας μας φούτσαλ του συλλόγου μας κοινοποίησε με ανάρτηση του στο facebook, ο επικεφαλής της διοικούσας επιτροπής, Ανδρέας Παπαλλής.
Αναλυτικά:
«Έρχονται πάντα κάποια χρονικά σημεία που είτε το θέλεις είτε όχι πρέπει να πάρεις μια απόφαση!. Πιστεύω όμως ότι όσο κι αν δεν μου αρέσει, είναι η σωστή! Άλλωστε όταν νιώθεις ότι ένας κύκλος έχει κλείσει η επιλογή να πιέσεις την συνέχεια του δεν έχει ποτέ το αποτέλεσμα που επιθυμείς.
Όταν συζητήθηκε η ιδέα για δημιουργία του Τμήματος το 2012 , σίγουρα δεν είχα κατά νου ότι το εγχείρημα αυτό θα γινόταν ένα τόσο μεγάλο κομμάτι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ζωή και την καθημερινότητα μου και ουσιαστικά δεύτερη μου οικογένεια! Από την στιγμή όμως που το Τμήμα αυτό ανήκει στην ΑΝΟΡΘΩΣΗ δεν του αξίζει τίποτα λιγότερο.
Το τι κέρδισα μέσα σ’ αυτά τα όμορφα χρόνια δύσκολα αποτυπώνεται μέσα σε λίγες γραμμές. Το να είναι κανείς κοντά στην ΑΝΟΡΘΩΣΗ είναι ευλογία και «κατάρα». Το άγχος, τα νεύρα, το στρες η πίεση αποτελούσαν ναι μεν βάση της καθημερινότητας αλλά και εφαλτήριο για πείσμα, μεθοδικότητα και δουλειά ούτως ώστε το Τμήμα να πρωταγωνιστεί ανελλιπώς. Εξάλλου με μια μόνο νίκη όλα τα αρνητικά έσβηναν!
Θέλω να πιστεύω ότι καταφέραμε ως Επιτροπή να δώσουμε στην ομάδα πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλα τα χρόνια παρουσίας μας. Αγωνιστικά, δεν θα κρύψω ότι θα ήθελα τουλάχιστον άλλο ένα Πρωτάθλημα και ένα Κύπελλο. Οι λόγοι που αυτά δεν ήρθαν διάφοροι, όχι όμως της παρούσης. Λάθη έγιναν και λάθη θα γίνονται πάντα σε όλες τις ομάδες και διοικήσεις ανεξαρτήτου βεληνεκούς. Το εάν το Τμήμα ήταν επιτυχημένο κάτω από τις οδηγίες μας δεν θα το κρίνουμε βέβαια εμείς!
Πρώτιστο μέλημα όλων όσων ήταν κοντά στο Τμήμα ήταν η διασφάλιση και η διαιώνιση των Ιδανικών και των Αξιών του Σωματείου μας τόσο στην ανδρική όσο και στην εφηβική ομάδα! Αυτών που συνεχώς αναφέρουμε αλλα πολλές φορές στον βωμό της πρόσκαιρης «επιτυχίας» ξεχνούμε.. Ο χαρακτήρας, το ήθος, η αθλητοπρέπεια, το ευ αγωνίζεσθαι ο σεβασμός προς τον όποιο αντιπάλο, χαρακτηριστικά τα οποία από πολλούς θεωρούνται αδυναμίες στις μέρες μας, ακολουθώντας την αρχή του οτιδήποτε για την νίκη!. Για εμάς όμως τα ιδανικά αυτά έτρεφαν την περηφάνια μας και την θέληση μας να τρέχουμε με πάθος μανιασμένα για την νίκη μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Και όταν χάναμε, πάντα δίναμε στον αντίπαλο συγχαρητήρια και με μπροστάρη τον Φοίνικα ξεκινήσουμε ξανά!
Για να υπάρχει και μόνο το Τμήμα τα οκτώ αυτά χρόνια χρειάστηκαν δεκάδες άτομα και ο καθένας παίρνοντας την σκυτάλη απ τον άλλο βοήθησε με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Είτε μεταφέροντας φουτσαλιστές σε αγώνες χειμώνα Πέμπτη βράδυ στο Πελέντρι, στην Γαλάτα για να εξοικονομήσει κόστη η ομάδα, είτε πληρώνοντας απ’ την τσέπη φαγητά, εξοπλισμό, είτε δίνοντας λεφτά απευθείας στο ταμείο της ομάδας, είτε φεύγοντας απ την δουλειά για να πάρουν ένα ξένο μας παίκτη στον Γιατρό, είτε, πουλώντας λαχνούς και φούτερ, είτε να φτιάξουν σάντουιτς για τους παίκτες της εφηβικής ομάδας, είτε, είτε τα είτε δεν τελειώνουν ποτέ. Αυτοί οι ανιδιοτελής Ανορθωσιάτες ήταν πάντα η ραχοκοκαλιά του Τμήματος αφανείς ήρωες οι οποίοι δεν περίμεναν μπράβο από κανένα, ικανοποιημένοι μόνο με τις επιτυχίες της ομάδας! Τα ονόματα πάρα πολλά και τους ευχαριστώ όλους από καρδιάς! Εσείς ξέρετε! Οφείλω όμως να κάνω ιδιαίτερη αναφορά σε δύο! Τον Ζαχαρία Συμεού και τον Μάριο Μυλωνά οι οποίοι στα έξι χρόνια παρουσίας μας στην Α Κατηγορία απ την θέση του Team Manager έτρεχαν καθημερινά την ομάδα διαθέτοντας χρόνο και χρήμα! Τίποτα δεν θα ήταν εφικτό χωρίς αυτούς!
Οι εικόνες οκτώ χρόνων μοιάζουν με τα άστρα του ουρανού αμέτρητες δύο όμως πιο φωτεινές απ τις άλλες. Η πρώτη βέβαια ήταν η κατάκτηση του Πρωταθλήματος το οποίο έτυχε να ήταν και το 100στό τρόπαιο στην ιστορία του Σωματείου μας. Το να νιώθεις ότι έχεις μέρισμα σε μια επιτυχία που δίνει τόση χαρά στον κόσμο της ομάδας σου είναι πραγματικά αξεπέραστο αίσθημα και αξία ανεκτίμητη! Η δεύτερη ιδιαίτερη στιγμή έλαβε χώρα στο επίσημο δείπνο που παραθέσαμε για τον όμιλο που φιλοξενήσαμε στο νησί στα πλαίσια του Futsal Champions League. Εκεί τρείς ομάδες από Ουαλία, Μολδαβία και Αρμενία άκουσαν και ρώτησαν για την Αμμόχωστο και έστω και για λίγο ένιωσαν την αδικία που νιώθουμε και έστω και για λίγο κατανόησαν ότι η ΑΝΟΡΘΩΣΗ δεν υφίσταται μόνο για παίζει μπάλα, φούτσαλ και οποιοδήποτε άλλο άθλημα, ότι η ΑΝΟΡΘΩΣΗ είναι ο μεγαλύτερος ζωντανός οργανισμός που φέραμε απ’ την Αμμόχωστο και ότι χωρίς αυτήν οι μετά την εισβολή γενιές δεν θα ήταν τόσο συνδεδεμένες με την πόλη τους!
Νιώθω ότι δεν έχω πει τίποτα αλλά ήδη μακρηγόρησα. Το Τμήμα αναστέλλει την λειτουργία του για τους γνωστούς λόγους! Γιατί σε καμιά ομάδα δεν αξίζει να παίζει όταν περιφρονείται, πόσο μάλλον η ΑΝΟΡΘΩΣΗ! Νιώθω όμως πολύ πιο «πλούσιος» απ’ όταν δημιουργήθηκε το Τμήμα! Ότι και να έδωσα η ΑΝΟΡΘΩΣΗ μου πρόσφερε πολύ περισσότερα φίλους Ανορθωσιάτες, φίλους από κάθε πόλη και κάθε ομάδα, φίλους από το εξωτερικό, χαρές που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει, μαθήματα ζωής, πίκρες και νεύρα που με έκαναν πιο δυνατό σαν άνθρωπο και η λίστα ατέλειωτη! Το να εκπροσωπείς την ΑΝΟΡΘΩΣΗ οπουδήποτε αποτελεί τεράστια ευθύνη μέσα από την οποία όμως πηγάζει η αστείρευτη μας περηφάνια.
Κλείνοντας θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους προπονητές, γυμναστές παίκτες, φροντιστές με τους οποίους συνεργάστηκα και οι οποίοι ενόσω αγωνίζονταν στην ομάδα μας ζούσαν στον κόσμο της ΑΝΟΡΘΩΣΗΣ και το απολάμβαναν έστω κι αν ήταν από άλλη πόλη, έστω κι αν δεν ήταν Ανορθωσιατές!
Ένα επίσης μεγάλο ευχαριστώ οφείλω να πω σε όλους τους Χορηγούς της ομάδας καθ’ όλα τα έτη αλλά και σε επαγγελματίες που αφιλοκερδώς αφιέρωσαν χρόνο προς όφελος της ομάδας!
Ο ποιητής λέει ότι το ταξίδι είναι που μετράει και αναμφισβήτητα έχει δίκιο!
Υ.Γ. Είναι πραγματικά κρίμα ένα τόσο ωραίο και συναρπαστικό άθλημα να βρίσκεται σε διαρκή απαξίωση και εν τέλει σε λήθη εξαιτίας αυτών που είναι δουλειά και καθήκον τους να το λειτουργούν, να το βοηθούν και να το εξελίσσουν!»
