Σε ανάρτηση προχώρησαν οι οργανωμένοι του ΜΑΧΗΤΕC CLUB – ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ ΦΩΤΙΟΥ σχετικά με τη μαύρη επέτειο της τούρκικης εισβολής στην πατρίδα μας.
Αναλυτικά πιο κάτω:
20 Ιουλίου 1974
Ο Χρόνος παγώνει στις πεντέμιση ξημερώματα Σαββάτου.Η καρδιά της Κύπρου χτυπά στην ακτή πέντε μίλι. Αποβατικά σκάφη αποβιβάζουν μεγάλες μάζες στρατιωτών. Βρίσκονται σε εχθρικό έδαφος.Την ημέρα εκείνη όμως ο εχθρός ήταν άφαντος. Δεν ήταν αόρατος όπως στις προετοιμασίες αλλά απουσίαζε από το ίδιο του το έδαφος. Οι ταραχές των προηγούμενων ημερών τον εξαφάνισαν. Λίγες ώρες μετά πολεμικά αεροσκάφη καλύπτουν με τη σκιά τους τον ουρανό της Κύπρου. Βόμβες, αλεξιπτωτιστές και ολοκληρώνεται η πρώτη φάση της απόβασης. Η αντίσταση από τις τοπικές δυνάμεις και από επίλεκτες ομάδες του Ελληνικού στρατού είναι ελάχιστες. Μετά από 46 χρόνια η πόλη μας βρίσκεται υπό κατοχή και’μεις δεν μπορούμε να πάμε στα σπίτια μας, στο οίκημά μας, στο γήπεδό μας. Και ας έχουν σήμερα κάποιοι το θράσος, να λένε πως οι Αμμοχωστιανοί δεν έριξαν ούτε μια σφαίρα. Εμείς είμαστε περίφανοι για τα παιδιά που έβγαλε η πόλη μας. Η καλύτερη απάντηση σε όλους αυτούς έρχεται από στρατηγό εν αποστρατεία, διοικητή του 336 τάγματος πεζικού ο οποίος λέει χαρακτηριστικά, «Οι πλείστοι των στρατευσηίμων ήταν από την Αμμόχωστο και την ώρα που έπεφτε η Αμμόχωστος, αυτοί έπεφταν στην Λευκωσία». Ήταν το καλοκαίρι του ’74 που προσφύγευσε και την Ανόρθωση. Χωρίς οίκημα, χωρίς φανέλες, χωρίς γήπεδο αλλά έχοντας χαραγμένο τον φοίνικα και την Αμμόχωστο στην καρδιά κράτησαν την ομάδα μας εν ζωή, περήφανη και δυνατή. Μέσα από τις στάχτες τις Αμμοχώστου αναγεννήθηκε ο μυθικός φοίνικας, πέταξε και σήμερα κρατά τα γαλανόλευκα λάβαρα στο πιό ψηλό σημείο.Τα τείχη της Αμμοχώστου έπεσαν – Οι καρδιές μας όμως όχι. Θα παραμείνουν μια για πάντα πιστές στην πόλη μας.Κανείς δεν πρόκειται να μας τις πάρει.
ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ 1974 – ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ
ΜΑΧΗΤΕC CLUB – ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ ΦΩΤΙΟΥ
