Η μεγαλύτερη τραγωδία στη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου ξεκινούσε σαν σήμερα, 20 του Ιούλη, πριν από σαρανταέξι χρόνια. Οι παραλίες της Κερύνειας πλημμύριζαν με τα αποβατικά σκάφη του Αττίλα ενώ ο ουρανός του Πενταδακτύλου σκεπαζόταν από τα αεροπλάνα των αλεξιπτωτιστών. Τα ιερά χώματα της Κύπρου μαγαρίζονταν από τον τουρκικό επεκτατισμό και ως σήμερα παραμένουν ακάθαρτα και μολυσμένα.
Η ανθρωπότητα, απρόθυμη να αντιδράσει, παρακολουθούσε τον αποδεκατισμένο κυπριακό Ελληνισμό να αντιστέκεται σθεναρά αλλά προδομένος να χάνει τις μάχες. Ακολούθησε ο ξεριζωμός των προσφύγων, οι ανηθικότητες στους αιχμαλώτους, οι εξανδραποδισμοί στα γυναικόπαιδα.
Μέσα από τα πεδία των μαχών, αμέτρητες ιστορίες θάρρους και ηρωισμού ανθρώπων που ως σήμερα παραμένουν αγνοούμενοι. Στιγμές ανδρείας και αυταπάρνησης που όμως δεν στάθηκαν αρκετές να κρατήσουν τη Μεγαλόνησο ελεύθερη.
Σαρανταέξι χρόνια και ο Ελληνισμός της Κύπρου στωικά υπομένει και περιμένει. Αντέχει την προσφυγιά, τον ξεσπιτωμό, τον εξευτελισμό της Τουρκίας, την αναλγησία και υποκρισία της διεθνούς κοινότητας. Καρτερά τη μέρα της επιστροφής στα χωριά και τις πόλεις μας και επιμένει να διδάσκει στα παιδιά του το «Δεν Ξεχνώ και Αγωνίζομαι»!
