Με ανάρτηση του στον προσωπικό λογαριασμό που διατηρεί σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, ο πρώην πρόεδρος της εταιρείας Μιχάλης Χατζηπαντέλας ανέφερε τους λόγους για τους οποίους απέσυρε το ενδιαφέρον του για την προεδρία του σωματείου.
Αναλυτικά:
«Ήμασταν και θα είμαστε, ΑΠΛΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ, αυτής της υπέροχης ιδέας που γεννήθηκε πριν από 110 χρόνια.
Δεν θυμάμαι κάποια δημόσια τοποθέτησή μου, στην οποία να μην αναφέρω ότι η προσφορά προς την Ανόρθωση Αμμοχώστου είναι ύψιστη τιμή. Εύχομαι στα μέλη του νέου Δ.Σ. του Συλλόγου καλή επιτυχία, δημιουργική θητεία και διακρίσεις εντός και εκτός Κύπρου για όλα τα τμήματα του Σωματείου μας. Επειδή τις τελευταίες ημέρες γράφτηκαν στις ιστοσελίδες κάποιες ανακρίβειες, τώρα που ολοκληρώθηκε η Γενική Συνέλευση, θα ήθελα να ενημερώσω τους φίλους μου ότι, όντως, εξέφρασα την πρόθεση να διεκδικήσω την προεδρία με δικό μου συνδυασμό. Με πρώτιστο στόχο να εορτασθούν με κάθε λαμπρότητα τα 110 χρόνια της Ανόρθωσης που συμπληρώνονται σε λίγους μήνες και το όραμά κάποιων ανθρώπων για τη δημιουργία πανίσχυρων ομάδων σε όλα τα τμήματα του Συλλόγου.
Είχα συναντήσεις και επαφές με νυν και πρώην διοικητικά στελέχη της Ανόρθωσης. Συναντήθηκα κατ’ επανάληψη με τον μεγαλομέτοχο Χρίστο Πουλλαΐδη, ενημέρωσα τον πρόεδρο της Εταιρείας Ευγένιο Χαμπουλλά και τον πρόεδρο του Σωματείου, Χρίστο Χατζηστεφάνου. Όλα στο φώς! Προσφέρθηκαν να συμμετάσχουν στην προσπάθεια, ικανότατοι, αγνοί και ανιδιοτελείς Ανορθωσιατές.
Παρά το γεγονός ότι κάποιοι φίλοι με διαβεβαίωναν ότι η «εκλογική νίκη» ήταν σίγουρη, υπήρξαν κάποιες επιφυλάξεις και αντιδράσεις ότι μια εκλογική διαδικασία θα διατάρασσε την ηρεμία και την ενότητα της Ανόρθωσης. Εκτίμηση με την οποία διαφωνούσα οριζοντίως και καθέτως, αλλά αισθάνθηκα την ανάγκη να τη σεβαστώ. «Γιατί;», με ρωτάνε κάποιοι φίλοι.
Διότι δεν σκεπτόμαστε και δεν ενεργούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο… Δεν θα κουραστώ να το λέω: Η ανάμειξη στα διοικητικά της Ανόρθωσης δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από το αίσθημα ανάγκης για προσφορά. Αυτήν την ανάγκη αισθάνθηκα και πέρυσι, τον Μάρτιο του 2019, στην μεγάλη κρίση και τη λαίλαπα που άφησαν πίσω τους οι τότε διαχειριστές του ποδοσφαιρικού τμήματος και χωρίς να το… καταλάβω βρέθηκα πρόεδρος της Εταιρείας και πρόεδρος του Συλλόγου. Σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές, κι υπάρχουν καταγραμμένα όλα, είχα πει ενώπιων των μελών, ότι «αν δεν υποτάξουμε το εγώ μας, αν δεν πρυτανεύσει το ΕΜΕΙΣ, αν δεν στρέψουμε το βλέμμα στη βασιλεύουσα Αμμόχωστο για να πάρουμε δύναμη και να ξαναγίνουμε μια γροθιά, πολύ φοβάμαι θα έρθουν τα χειρότερα». Κι ευτυχώς η Ανόρθωση ορθοπόδησε.
Αυτή την ανάγκη για προσφορά αισθανόμουν κάθε φορά που συμμετέχω στα διοικητικά της Ανόρθωσης τα τελευταία δέκα χρόνια. Κανένα πόστο και κανένας θώκος δεν μπορεί να είναι πιο σημαντικός, από το να μπορείς να κοιτάξεις τους συνεργάτες και τους φίλους σου στα μάτια. Με βλέμμα καθαρό και ειλικρινές. Ενδεχομένως, κάποιοι από εμάς να έχουμε γαλουχηθεί διαφορετικά. Για τους Ανορθωσιάτες της γενιάς μου, τα μικρά παιδιά της προσφυγιάς του ‘74, η προσφορά στην Ανόρθωση δεν είναι προτίμηση, ούτε πεδίο γενναιοδωρίας, αλλά υποχρέωση βασισμένη σε αρχές και ιδανικά. Ήμασταν και θα είμαστε, ΑΠΛΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ, αυτής της υπέροχης ιδέας που γεννήθηκε πριν από 110 χρόνια κι αποτελεί τον ΦΑΡΟ για την πόλη και την Επαρχία Αμμοχώστου.
Αποχωρώ, λοιπόν, από τα αξιώματα, αλλά παραμένω αθεράπευτος Ανορθωσιάτης, απλός στρατιώτης, πιστός στην εξέδρα σε όλα τα γήπεδα που αγωνίζονται αθλητές και αθλήτριες με τον φοίνικα στο στήθος! Ραντεβού στο κάθε κάλεσμα, στο «Αντώνης Παπαδόπουλος», στο ΑΤΙ, στο «Θεμιστόκλειο», όπου κι αν αγωνίζεται η Ανόρθωση. Με με την ελπίδα ότι θα είμαστε όλοι μαζί»!
