Μια μέρα διαφορετική από τις άλλες ξημέρωνε στις 03 Αυγούστου το 2005, όταν η ομάδα μας, στον επαναληπτικό της επικής νίκης στο ΓΣΠ με 3-1, αντιμετώπιζε την Τραπεζούντα στην Τουρκία.
Διοίκηση, ποδοσφαιριστές και τεχνική ηγεσία ήταν πανέτοιμοι να γράψουν την πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία του συλλόγου. Ήταν αναμενόμενο πως θα βρίσκαμε πολλές δυσκολίες στο δρόμο μας, όμως ήμασταν πανέτοιμοι για όλα…
Με το που πάτησε το πόδι της η αποστολή της Ανόρθωσης μας στην Τραπεζούντα οι Τούρκοι άρχισαν τις προκλήσεις, οι οποίες κορυφώθηκαν την ώρα του παιχνιδιού με τις σημαίες του ψευδοκράτους να κυριαρχούν παντού. Από την άλλη, όμως, 150 ηρωικοί φίλαθλοι, που αψήφησαν τα πάντα, προσπαθούσαν με τη δική τους φωνή να δώσουν δύναμη στους παίκτες μας…
Αγωνιστικά, ο Τιμούρ Κετσπάγια προέβη σε τρεις αλλαγές στην αρχική εντεκάδα, σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι στη Λευκωσία. Φρούσος, Αλτίν Χατζί και Λουκά αντικατέστησαν τους Κάμπανταη, Ξενίδη και Σαμάρα αντίστοιχα. Για την ομάδα μας παρατάχθηκαν στο Χουσεϊν Αβνί Ακέρ της Τραπεζούντας οι ακόλουθοι έντεκα: Γιωργαλλίδης, Πουρσαϊτίδης, Χατζί, Κατσαβάκης, Λουκά, Χάμπερ, Νικολάου, Μαραγκός, Κετσπάγια, Τσιταϊσβίλι και Φρούσος.
Το παιχνίδι άρχισε ακριβώς όπως το περιμέναμε. Ασφυκτική πίεση από τους Τούρκους και την Ανόρθωση όμως, να κλείνει καλά τους χώρους προς την εστία του Γιωργαλλίδη. Μια φάση, όμως, ήταν αρκετή για τους Τούρκους να ανοίξουν το σκορ στο 40ο λεπτό με τον Τεκκέ. Στο δεύτερο ημίχρονο η πίεση από μέρους των Τούρκων αυξήθηκε. Τα πράγματα έγιναν πολύ πιο δύσκολα για μας στο 74’, όταν και μείναμε με 10 παίκτες μετά την αποβολή του Νίκου Κατσαβάκη. Εκείνη, την στιγμή ο Τιμούρ έκανε αλλαγή, βγάζοντας τον Φρούσο και βάζοντας μέσα τον Ξενίδη, με στόχο να αντέξουμε την πίεση των τελευταίων λεπτών.
Τα τελευταία λεπτά, φάνηκαν σε όλους μας αιώνας. Η Τραπεζούντα έχανε την μια ευκαιρία πάνω στην άλλη, όμως οι λεβέντες μας άντεχαν το σφυροκόπημα. Στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων, οι Τούρκοι σημείωσαν και δεύτερο γκολ, όμως αυτό ακυρώθηκε, σωστά, ως οφσάιντ. Κάποιοι, μέχρι και σήμερα, υποστηρίζουν πως η Παναγιά του Σουμελά σήκωσε το σημαιάκι. Δεν έχουν και άδικο…
Το παιχνίδι τελειώνει. Έκρηξη χαράς και συγκίνησης για τους λεβέντες μας και πανηγύρια στους δρόμους των πόλεων από όλους εμάς. Πετύχαμε κάτι μοναδικό. Ποτέ ξανά η Κύπρος δεν είχε ταπεινώσει την Τουρκία σε αθλητικό επίπεδο. Η ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ μας, η πρώτη και η μοναδική, ως τώρα, που τα κατάφερε…
Επιστρέφοντας, η αποστολή της ομάδας μας, αντίκρισε στις 0600 το πρωί 8000 εκστασιασμένους οπαδούς στο αεροδρόμιο να τραγουδούν και να τους αποθεώνουν για την τεράστια επιτυχία τους. Συμβάν ασύλληπτο για το νου ακόμη και σήμερα, 13 χρόνια μετά.
Άλλωστε, αυτό που κατάφεραν αυτά τα παλληκάρια δεν είχε προηγούμενο!
