Με την λεγόμενη ττόκα ψωνίζαμε άλλες δύο φορές στο πρόσφατο παρελθόν. Αρχικά την περίοδο της πενταετίας, με συμφωνίες που στις αρχές του 2000 είχαν φέρει το χρέος στο δυσθεώρητο ποσό των 5 και εκατομμυρίων λιρών. Τότε ήταν που με πλάνο, συνετή πολιτική και με το δίδυμο Παντελή – Κετσπάγια, κτίστηκε μία ομάδα σε στερεές βάσεις και σταθερά βήματα και έφτασε στο απόγειο της το 2008.
Μετά επανήλθαμε στις υπερβάσεις και στα μεταγραφικά μπαμ-μπουμ που ικανοποιούσαν το λαϊκό αίσθημα και σίγαζαν τις εντός των τειχών αντιδράσεις. Αποτέλεσμα τον Αύγουστο 2013 να χρωστάμε 17.5 εκατομμύρια ευρώ, με τον Χρήστο Πουλλαΐδη μέσω σύστασης της εταιρείας, να διοχετεύει τη ρευστότητα αλλά και το μνημόνιο στα οικονομικά, για τη διάσωση του συλλόγου.
Δύο φορές δεν την πληρώσαμε και ελπίζουμε από τα λάθη του παρελθόντος να μαθαίνουμε. Πολύ καλός ποδοσφαιριστής ο Ντούρις, ωστόσο αυτή τη στιγμή οι 600 χιλιάδες δεν είναι προσιτό ποσό για τα οικονομικά δεδομένα της ομάδας μας. Είναι πολύ μεγάλο το ρίσκο και σε συνδυασμό με τα ελλείματα των προηγούμενων ετών και το χρέος που ανεβαίνει, ίσως κάνουν την κατάσταση και πάλι επικίνδυνη. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως πριν λίγες μέρες ο Γκάντσεφ μας κατήγγειλε επειδή ήταν απλήρωτος. Απόρροια της έλλειψης ρευστότητας, είναι το γεγονός πως η μεταγραφή του Σλοβάκου έγινε σήριαλ ενώ για να μαζευτεί το ποσό της πρώτης δόσης, χρειάστηκε να πέσουν πολλά τηλέφωνα και να χτυπηθούν αρκετές πόρτες.
