Ο Σύλλογος «Ανόρθωσις» Αμμοχώστου τίμησε την Κυριακή 17 Ιουνίου του 2018 , στο χωριό Σπήλια της επαρχίας Λευκωσίας, την μνήμη των ηρώων της ΕΟΚΑ Ανδρέα Πατσαλίδη, Κώστα Αναξαγόρα, Παναγιώτη Γεωργιάδη και Αλέκου Κωνσταντίνου.
Ο Αλέκος Κωνσταντίνου ήταν φίλος του Συλλόγου μας. Γεννήθηκε στην Κακοπετριά, της επαρχίας Λευκωσίας, στις 6 Οκτωβρίου 1936 και έζησε στην Αμμόχωστο. Γονείς του ο Κώστας και η Ελπινίκη Κωνσταντίνου.
Ο Αλέκος φοίτησε σε δημοτικό σχολείο της Αμμοχώστου, στο Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου και στο Εμπορικό Λύκειο Αμμοχώστου μέχρι την πέμπτη τάξη. Παρακολουθούσε ταυτόχρονα μαθήματα αγγλικής γλώσσας σε ινστιτούτο, πρώτευσε στις εξετάσεις και κατόρθωσε να προσληφθεί στον αγγλικό στρατό, εξασφαλίζοντας μια πολύ καλή θέση. Ήταν μοναχοπαίδι και έτρεφε υπερβολική αγάπη προς τη μητέρα του. Ο πατέρας του τους είχε εγκαταλείψει, όταν ο Αλέκος ήταν βρέφος.
Με την έναρξη του αγώνα εντάχθηκε σε ομάδα του εκτελεστικού της Αμμοχώστου. Στο σπίτι του γίνονταν οι συγκεντρώσεις της ομάδας και εκεί, με τη βοήθεια της μητέρας του, η ομάδα του έκρυβε και τον οπλισμό της. Λόγω της θέσης που είχε στο στρατό, ο Αλέκος έκανε παρέες με Άγγλους στρατιώτες, τους φίλευε στο σπίτι του και έτσι δεν κινούσε την υποψία ότι ήταν μέλος της ΕΟΚΑ. Στις 14 Απριλίου 1958, μαζί με συναγωνιστή του, είχαν το θάρρος να εμφανιστούν μπροστά στον σκληρό Άγγλο ανακριτή Ντίαρ και να τον πυροβολήσουν θανάσιμα, κοντά στον κινηματογράφο Ηραίο. Ο Ντίαρ βασάνιζε ανελέητα τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ και προκαλούσε, ύστερα από επανειλημμένες απόπειρες εναντίον του, πως κανένας δεν μπορούσε να σταθεί μπροστά του και να τον πυροβολήσει. Του είχαν στήσει καρτέρι δίπλα από το Ηραίο. Οι συνοδοί του Ντίαρ, δυο στρατιώτες της στρατιωτικής αστυνομίας, καταδίωξαν τους δυο αγωνιστές, οι οποίοι κατόρθωσαν να διαφύγουν μπαίνοντας στο Ηραίο. Στη συνέχεια κατέφυγαν στο αντάρτικο, επειδή ο Ντίαρ πρόλαβε να δώσει περιγραφή τους προτού πεθάνει.
Στις 20 Ιουνίου 1958 ο καταζητούμενος Αλέκος Κωνσταντίνου συνόδευσε τον Παναγιώτη Γεωργιάδη στα Κούρδαλι, όπου μαζί με τους Κώστα Αναξαγόρα, Ανδρέα Πατσαλίδη και Παναγιώτη Γεωργιάδη κατακομματιάστηκαν από έκρηξη νάρκης, την οποία προόριζαν για ενέδρα εναντίον των Άγγλων.
Ο Αλέκος θάφτηκε στα Σπήλια αφού αρχικά δεν αναγνωρίστηκε ,μόνο λίγα μέλη του σώματος του βρέθηκαν. Η μητέρα του, η κυρία Ελπινίκη, που ζούσε στην Αμμόχωστο από καιρό, ειδοποιήθηκε από την Οργάνωση ότι ήταν πράγματι ο γιος της, ο Αλέκος της, το τρίτο παλληκάρι που θάφτηκε στα Σπήλια. Έτσι, μετά από πολλές ταλαιπωρίες, ο Αλέκος ξεθάφτηκε, μεταφέρθηκε στην Αμμόχωστο και νυχτιάτικα θάφτηκε, με τιμές ήρωα στο κοιμητήριο του Σταυρού. Σε λιγότερο από τρεις μήνες, στον ίδιο τάφο θα ταφεί και ο ήρωας του αχυρώνα Λιοπετριού Ηλίας Παπακυριακού, αδελφικός φίλος του Αλέκου. Ο Ηλίας μετά το θάνατο του Αλέκου, είχε εκφράσει την επιθυμία ότι αν σκοτωνόταν να ταφεί στον ίδιο τάφο.
