Ως ποδόσφαιρο για λίγους μετατρέπεται το ποδόσφαιρο στην Κύπρο.
Τα παιχνίδια ορίζονται τις πιο άκυρες ώρες, με μοναδικό γνώμονα τι απαιτούν οι τηλεοπτικές πλατφόρμες και το τηλεοπτικό κοινό. Ο κόσμος στον καναπέ έχει περισσότερη αξία από τον κόσμο που πάει στο γήπεδο, ξοδεύοντας περισσότερο χρήμα και χρόνο.
Είμαστε τρεις μέρες πριν το παιχνίδι με τον Απόλλωνα και 48 ώρες περίπου πριν τη λήξη της διορίας για αγορά εισιτηρίων και ακόμη δεν έχει γίνει sold out. Διαδικασίες που δυσκολεύουν τον κόσμο, διαδικασίες που απωθούν από το να πηγαίνεις γήπεδο και κάνουν την κατάσταση πιο περίπλοκη.
Το μέτρο της ταυτοποίησης όχι μόνο απέτυχε, αλλά καταστρέφει την ελκυστικότητα του ποδοσφαίρου. Τα γήπεδα όχι μόνο δεν γεμίζουν αλλά αδειάζουν. Οικογένειες δεν ήρθαν κοντά, τα παιχνίδια δεν γίνονται γιορτή, κάθε μορφής βίας συνεχίζει να υφίσταται στα γήπεδα μας αλλά γενικότερα στην κοινωνία και η εικόνα δεν είναι μόνο η ίδια με πριν, αλλά χειρότερη από πριν.
Βλέπουμε ηλίθιους τρόπους προπώλησης εισητηρίων, με πιο ηλίθιους περιορισμούς στην μαζικότητα της προσέλευσης. Το λυπηρό είναι πως όλοι οι παράγοντες το μόνο που νοιάζονται, είναι να πηγαίνουν καλά οι μεταξύ τους σχέσεις. Στην γλώσσα τους, αυτή του μοντέρνου ποδοσφαίρου, το προϊόν καταστρέφεται και όλοι απλά το βλέπουν να αργοπεθαίνει και κανείς δεν είναι έτοιμος να πάρει ουσιαστικές αποφάσεις, για να μη δημιουργηθούν τριγμοί.
