Τα πρώτα του χρόνια στην Ανόρθωση, αλλά και τα δύσκολα μετά την προσφυγιά, όπως και τις θυσίες που έκαναν τότε οι ποδοσφαιριστές που αποτελούσαν τότε την Ανόρθωση, προκειμένου να την κρατήσουν ζωντανή, θυμήθηκε ο Φοίβος Βραχίμης σε δηλώσεις του στην ιστοσελίδα balla.com.cy.
Αναλυτικά πιο κάτω όσα όλα δήλωσε ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών:
«Ξεκίνησα από 12 χρονών στην Ανόρθωση. Με πήρε από το χέρι στην Ανόρθωση ο Πανίκος Ιακώβου και ήμουν από τους τυχερούς που μεταπήδησαν σε χρόνο ρεκόρ στην πρώτη ομάδα.
Έφτασα τον Αντώνη Παπαδόπουλο, οποίος εκείνη την εποχή στο γυμνάσιο ήταν καθηγητής μου. Τον Πανίκο Ιακώβου τον γνώριζα πολύ καλά γιατί ήμασταν και γείτονες και με είχε σαν τον γιο του. Ο Πελεκάνος ήταν σαν τον πατέρα μας.
Ήρθε όμως το 1974 και εκεί είναι η ουσία. Μπορεί να ακουόμαστε γραφικοί εμείς οι Βαρωσιώτες, αλλά είχαμε πείσμα μέσα μας να κρατήσουμε την Ανόρθωση ζωντανή. Σας λέω χωρίς υπερβολή ότι ορκιστήκαμε μετά το 1974 στην πρώτη προπόνηση για αυτό τον στόχο. Εγώ ήμουν στρατιώτης και πήγαμε να κάνουμε προπόνηση στο ΓΣΖ. Ο Πελεκάνος μας είπε ότι δεν εχουμε λεφτά και ότι όσοι θέλουν μπορούν να μείνουν, όσοι δεν μπορούν να φύγουν, λέγοντας χαρκτηριστικά «ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα» και «νυν υπέρ πάντων η πατρίς και η Ανόρθωσις».
Τέτοιες ήταν οι συνθήκες και το πάθος μας τότε. Ήμουν 20 χρονών όταν έφυγα από το Βαρώσι και ξέρω την πόλη απ΄έξω και ανακατωτά. Πιστεύαμε ότι θα πάμε πίσω και ήταν πάντα συνδεδομένο το εθνικό θέμα με εμάς.
Να σας πω όμως και κάτι που το έχω σαν παράπονο εδώ και χρόνια μέσα μου. Το 1975 πήγαμε να παίξουμε τελικό με σχισμένες φανέλες. Η συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων απέναντι στους πρόσφυγες ήταν απαράδεκτη. Ευτυχώς βρέθηκε η Αλκή και μας έδωσε φανέλες για να παίξουμε. Δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος από αυτούς που είχαν αθλητικά είδη να πει «χάρισμα σας αυτό το σετ ρούχων» και να μην παίζαμε σε αυτό το χάλι ποδόσφαιρο σε τελικό.
Δεν λέω ότι οι άλλες ομάδες ήταν σε καλύτερη κατάσταση, όμως τα δεδομένα με εμάς ήταν τραγικά. Ευτυχώς πιο μετά ήρθε ο Γλύκας από την Αγγλία και μας έκανε δώρο τις φανέλες της Τσέλσι. Τις πήρα και εγώ τύπωσα και έραψα τα σήματα της ομάδας πάνω στις φανέλες για να τις φορέσουμε. Με δικά μου έξοδα και δικό μου χρόνο. Πως να μην αγαπώ μετά από αυτές τις ιστορίες την ομάδα μας;
Eμείς συνεχίσαμε την πορεία μας. Δεν υπήρχε τίποτε, μόνο η αξιοπρέπεια μας. Κόψαμε ευτυχώς μια πάστα ποδοσφαιριστών που ήμασταν και καλοί στο άθλημα. Κκαφάς, Στέφανος κτλ, αυτή ήταν η Ανορθωση και ετσι την βλέπουμε. Όλοι Κύπριοι ποδοσφαιριστές και γνώσια παιδιά του συλλόγου. Αν εξαιρέσουμε μια δύο περιπτώσεις όπως τον ξένο που φέραμε τον Ιορδάνοφ, η Ανόρθωση ήταν τα παιδιά της και παίζαμε για την φανέλα. Για τη φανέλα που μας έφεραν δώρο και ράψαμε και τιμήσαμε.
Ανόρθωση για εμάς σημαίνει Αμμόχωστους. Ούτε ακραία πράγματα, ούτε εκτός άσχετα. Απλά Αμμόχωστος. Να πω επείσης ότι θεωρώ απαράδεκτη την συμπεριφορά που δέχεται η Ανόρθωση την τελευταία δεκαετία από τη διαιτησία.
Είμαστε η ομάδα που πάντα ήταν η πρώτη σε όλα. Πρώτη να αναστηθεί, πρώτη να κάνει γήπεδο, πρώτη να γίνει επαγγελματική, πρώτη να πάει στους ομίλους κτλ. Πιστεύω ότι αξίζουμε περισσότερο σεβασμό. Δεν είμαστε τυχαία ομάδα. Για μένα η Ανόρθωση είναι ίση με τρεις αξίδες δυνατές, όπως πατρίδα, οικογένεια και θρησκεία.
Τώρα σε ό,τι αφορά το εθνικό, πιστεύω ότι εδώ που φτάσαμε είναι δύσκολο να επιστρέψουμε την Αμμόχωστο. Έγιναν αρκετά λάθη. Δεν θα πάψουμε όμως ως πρόσφυγες να ζητούμε αυτό που μας ανήκει.
Εμείς οι παλιοί κάποτε θα φύγουμε από τη ζωή και αυτό που μένει είναι εκείνη η ιστορία που γράψαμε στα πέτρινα χρόνια. Είναι μια ξεχωριστή ιστορία για τον σύλλογο και δεν μπορεί να σβηστεί με τίποτε. Τα περισσότερα προσφυγικά σωματεία διαλύθηκαν και η Ανόρθωση στάθηκε αξιοπρεπώς. Αυτή η πορεία πάντα θα διδάσκεται σε αυτούς που θα έρθουν. Όσες φορές κι αν μιλήσεις για την Ανόρθωση πάντα θα κάνεις αναφορά στην εποχή μετά το 1974.
Η Ανόρθωση είναι ιστορία και είναι άξιοι επαίνων όσοι δούλεψαν αμμισθί εκείνα τα χρόνια για να κρατήσουν ζωντανό τον σύλλογο».
