Σε μια πανωλεθρία δεν γίνεται να φταίει μόνο ο ένας. Όπως στις νίκες τα εύσημα πήγαιναν σε ποδοσφαιριστές, προπονητή, διοίκηση και κόσμο έτσι πρέπει να γίνει και στις ήττες. Έχει και η ήττα πολλούς πατεράδες.
Η Ανόρθωση είναι μία μεγάλη οικογένεια και μερίδιο στις ήττες φέρουμε όλοι ανεξαιρέτως. Δεν γίνεται στις νίκες να παίζει μπάλα και η διοίκηση και στις ήττες να φταίει μόνο ο προπονητής. Δεν γίνεται στις νίκες να είναι μάγκες οι ποδοσφαιριστές και στις ήττες να είναι μπουρδέλα.
Οι ποδοσφαιριστές είναι ο τελευταίος τροχός της άμαξας, για αυτό είναι αυτοί που είναι περισσότερο εκτεθειμένοι μετά από μία ήττα και με δεδομένο πως είμαστε στα τέλη Απριλίου και αρκετά συμβόλαια λήγουν, υπάρχει η πολυτέλεια να παρθούν σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον τους. Είπαμε, στην Ανόρθωση μένουν όσοι θέλουν μπορούν και αντέχουν.
Τόσο η διοίκηση όσο και ο προπονητής έχουν σημαντικό άλλοθι, παρέλαβαν μία ομάδα και μία κατάσταση την οποία δεν δημιούργησαν αυτοί. Την βελτίωσαν και αυτό είναι αποδεκτό. Ώρα να γίνει το βήμα παραπέρα. Από τα λάθη και τις ευθύνες πρέπει να μάθουμε και να προχωρήσουμε.
Εμείς ως κόσμος αναπτύξαμε μία αλαζονεία τελευταίως πως μπορούμε να κερδίσουμε τον οποιοδήποτε, οποτεδήποτε με ποδοσφαιριστές που οι δυνατότητες τους μας ήταν γνωστές, μόνο με τη φανέλα. Ο ενθουσιασμός επιτρέπεται ή αλαζονεία όμως όχι και φαίνεται πως το κλίμα αυτό, μεταφέρθηκε και σε όσους αποτελούν την ομάδα και τα αποτελέσματα τα είδαμε χθες.
Το κλειδί για να μην παρεξηγιόμαστε περισσότερο, είναι η επόμενη μέρα να μας βρει με τις σωστές αποφάσεις. Ευθύνη για τις αποφάσεις έχει πρωτίστως η διοίκηση, στα πόδια του Παντελή και των συνεργατών του είναι η μπάλα που θα αποφασίσουν και ακολούθως στον προπονητή. Αυτοί έχουν την υποχρέωση να κτίσουν μία ομάδα τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου που να είναι αντάξια του ονόματος και του εκτοπίσματος της Ανόρθωσης.
