Η κριτική που ασκείται στον Ρόνι Λέβι, επικεντρώνεται στο γεγονός ότι προτίμησε να τοποθετήσει τον Ρούμπεν Ράγιος στα άκρα στον αγώνα με τον Απόλλωνα και όχι στη μεσαία γραμμή, εκεί που τουλάχιστον το μάτι του… φίλαθλου θεωρεί ότι αποδίδει καλύτερα. Μάλιστα έχει δοθεί η εντύπωση ότι η κίνηση αυτή έχει γίνει αναρίθμητες φορές, ενώ στην πραγματικότητα, μόλις τέσσερις ήταν οι φορές που ο Ισπανός ξεκίνησε στην εντεκάδα ως ακραίος επιθετικός.
Αυτές μάλιστα ήταν η εντός έδρας ήττα από τον ΑΠΟΕΛ στη δεύτερη φάση του πρωταθλήματος, η εντός έδρας ισοπαλία με την ΑΕΚ στον επαναληπτικό του κυπέλλου και η εκτός έδρας ήττα από την ίδια ομάδα στον περιβόητο αγώνα με τις δύο αποβολές. Ο πρώτος ημιτελικός αγώνας με τον Απόλλωνα ήταν λοιπόν η τέταρτη φορά που ο Ισραηλινός τεχνικός επέλεξε να αφήσει τον Καλό εκτός αρχικού σχήματος και να μετατοπίσει τον βασικό επιτελικό του μέσο στα άκρα.
Σαφέστατα το αποτέλεσμα δεν τον δικαιώνει και δυστυχώς ή ευτυχώς στο ποδόσφαιρο όλα κρίνονται από το τελικό σκορ. Παρόλ’ αυτά φαίνεται να υπάρχει μια δόση υπερβολής και μια δόση σιγουριάς ότι τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά με τον Ράγιος στον άξονα.
Άλλωστε πόσο τυχαίο είναι το γεγονός ότι ο Πάους πήρε διπλό στο ΓΣΠ με τον ΑΠΟΕΛ με τον Μαρτίνες στον άκρο και πόσο τυχαίο είναι το γεγονός ότι ακόμα και ο Κετσπάγια χρησιμοποιούσε τον Ρουμάνο Τρίκα στα άκρα; Ή ακόμα παλαιότερα όταν ο Στόιλοφ τοποθετούσε στα άκρα τον Βουτσίσεβιτς και ο ίδιος ο Λέβι τον Σπατάτσιο κατά την πρώτη του θητεία;
