Το γεγονός ότι η Ανόρθωση δε μπορεί να κτυπήσει τον τίτλο του πρωταθλητή, το πήραμε χαμπάρι από το καλοκαίρι κιόλας. Υπήρχε όμως εκείνη η ελπίδα ότι κάπως θα αλλάξουν τα πράγματα βάση της εικόνας των φιλικών του καλοκαιριού και αν μη τι άλλο θα βλέπαμε μιαν αξιόμαχη ομάδα στο σύνολο.
Δυστυχώς το Ισπανικό μοντέλο δεν άντεξε ούτε διψήφιο αριθμό αγωνιστικών, με αποτέλεσμα οι κύριοι στόχοι να απομακρύνονται νωρίς. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν πρέπει να γίνεται λόγος για χαμένη χρονιά από το Νοέμβρη, διότι πολύ απλά δεν έχουμε καμία διάθεση να πετάξουμε λευκή πετσέτα από τώρα.
Το γνωστό σκηνικό με ποδοσφαιριστές να στέκονται προβληματισμένοι και να κρατάνε τα κεφάλια τους μετά από ήττες, τα συνηθίσαμε μεν, αλλά τουλάχιστον μετά τον Ιανουάριο! Λέμε βροντερό όχι στο να καθίσουν κάποιοι αναπαυτικά στις καρέκλες τους και να εφησυχαστούν διότι ακόμα και το τρένο της εξάδας φαίνεται να απομακρύνεται.
Αλίμονο αν οι διοικούντες και όσοι βρίσκονται κοντά στο σωματείο, το αφήσουν στο έλεος διαιτητών και αντίπαλων παραγόντων!
