Τέτοια μέρα, την 11η του Ιούλη 2011, ολάκερη η Κύπρος ξύπνησε έντρομη από τις εκκωφαντικές εκρήξεις στη ναυτική βάση στο Μαρί. Πριν καν καταλάβουμε καλα-καλά το κακό που μας βρήκε, αρχίσαμε να θρηνούμε το πέρασμα στην αθανασία δώδεκα αρχικά, δεκατριών στην πορεία, ηρώων. Ανθρώπων που δεν “χάθηκαν”, μα θυσιάστηκαν. Συμπολιτών μας που δεν σκοτώθηκαν “άδικα”, όπως κάποιοι επιμένουν να λένε, αλλά για πολύ συγκεκριμένο σκοπό.
Οι δεκατρείς λεβέντες του Μαρί, έδωσαν τη ζωή τους για να σώσουν όλους εμάς. Για να διασώσουν την αξιοπρέπεια ενός ολάκερου κράτους. Σκοτώθηκαν στη μάχη του καθήκοντος. Ως άλλοι Λεωνίδες, αξιωματικοί του στρατού και πυροσβέστες, έμειναν μέχρι τέλους ακλόνητοι στις θέσεις που πρόσταζε η τιμή τους. Τίμησαν τους όρκους που έδωσαν στη σημαία, ποτέ από το χρέος μη κινούντες.
Έμειναν εκεί, για να προστατεύσουν όλους τους ανευθυνοϋπεύθυνους, τα λάθη και οι παραλείψεις των οποίων όπλισαν μια ωρολογιακή βόμβα στην ενεργειακή καρδιά της Κύπρου. Στάθηκαν αγέρωχοι και κοίταξαν τη λαίλαπα που απειλούσε τις ζωές τους, στα μάτια. Δεν δείλιασαν όμως. Δεν ήταν ριψάσπιδες. Δεν ήταν διατεθειμένοι να κάνουν ούτε βήμα πίσω.
Φοβήθηκαν; Σίγουρα! Πέρασαν απ’ το μυαλό οι οικογένειες, τα παιδιά τους, η ζωή που ήταν απλωμένη μπροστά τους; Οπωσδήποτε. Γνώριζαν άλλωστε πως το ασύδοτο και ανάλγητο κράτος δεν θα γνοιαστεί για τους δικούς τους. Πήραν όμως τη γενναία απόφαση. Αποφάσισαν να δώσουν τη μάχη και να σώσουν τελικά την περηφάνια ενός ολόκληρου λαού. Ενός λαού, που λίγες μέρες μετά ακουμπούσε στα φέρετρά τους τις ελπίδες ότι κάτι θα αλλάξει, πως θα γίνουμε καλύτεροι, πιο υπεύθυνοι, πιο σοβαροί. Κι αν δεν γίναμε ακόμα, δεν απογοητευόμαστε, υπάρχει η ελπίδα, αυτοί μας την έδωσαν, με τον ηρωισμό τους…
Πέντε χρόνια μετά, κάνουμε αναφορά σε σας και σκύβουμε το κεφάλι. Το μόνο που μπορούμε να σας υποσχεθούμε, είναι πως όταν έρθει η ώρα για τις δικές μας μάχες, θα προσπαθήσουμε να σας μιμηθούμε. Να μιμηθούμε τους σύγχρονους ήρωες του κυπριακού Ελληνισμού. Ποτέ από το χρέος μη κινούντες….
ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
