Δεκαοχτώ χρόνια πίσω παίρνουμε τη μηχανή του χρόνου, για να θυμηθούμε ένα από τα πιο αξέχαστα παιχνίδια στη σύγχρονη ιστορία της Ανόρθωσης, ένα παιχνίδι το οποίο μνημονεύεται και θα μνημονεύεται για χρόνια ακόμα. Ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή…
Εκρηκτικό ξεκίνημα με εντυπωσιακό φινετσάτο φινάλε ήταν η ποδοσφαιρική περίοδος 1997-98. Η αρμάδα του Μιτόσεβιτς με εννέα σερί νίκες στην αρχή του πρωταθλήματος ήταν το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου και συνάμα την διατήρηση των σκήπτρων στο κυπριακό πρωτάθλημα. Δύο ήττες εντός και δύο ισοπαλίες εκτός εξαφάνισαν την δυναμική και την βαθμολογική διαφορά που αποκτήσαμε, δίνοντας το δικαίωμα στην Ομόνοια που μας είχε προσπεράσει στον βαθμολογικό πίνακα, και στον Απόλλωνα, να ονειρεύονται τίτλο.
Με ένα βαθμό πίσω από την Ομόνοια και 13 αγωνιστικές να απομένουν άπαντες στο Αντώνης Παπαδόπουλος ανασυντάχθηκαν. Το γεγονός ότι η ομάδα είχε να αντιμετωπίσει την Ομόνοια την προτελευταία αγωνιστική στην έδρα της σε ένα ματς που κατά πάσα πιθανότητα θα έκρινε τον τίτλο δεν επηρέαζε καθόλου την αισιοδοξία στο κυανόλευκο στρατόπεδο, και δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως δεν υπήρχε ούτε πέτρα στα πέριξ του Αντώνης Παπαδόπουλος που να μην πίστευε ότι η ομάδα είναι ικανή και έχει και τα καρύδια να κάνει το 13 στα 13 και να στεφθεί και πάλι πρωταθλήτρια.
Στην πορεία ο Απόλλωνας ξεμένει από καύσιμα, η Ομόνοια στραβοπατά φέρνοντας ισοπαλία με τον ΑΠΟΕΛ και η ομάδα μας σαν τρένο με σπασμένα φρένα ανεβαίνει και πάλι στην κορυφή. Απόρροια των πιο πάνω ήταν να φτάσουμε στην μάχη των μαχών έχοντας και το πλεονέκτημα να συμβιβαζόμαστε με ισοπαλία.
Στο ματς της χρονιάς ξεκίνησε καλύτερα η Ομόνοια και προηγήθηκε, για να ισοφαρίσει όμως νωρίς ο Δημήτρης Ιωάννου. Η Ομόνοια είχε απάντηση στο τέρμα του «Σκούλου» και πήρε και πάλι κεφάλι στο σκορ, επέβαλε το ρυθμό της και έψαχνε στην κόντρα να μας κτυπήσει με τρίτο τέρμα. Σε μια από τις αντεπιθέσεις τους κέρδισαν πέναλτι, και εκεί ήταν λοιπόν που έφτασε η ώρα να μιλήσει η καρδιά των πρωταθλητών, η καρδιά των νικητών.
Ο Νίκος Παναγιώτου αποκρούει το πέναλτι του Γερμανού Ράουφμαν και κάνει χιλιάδες πράσινους να λουστούν κρύο ιδρώτα Μάη καιρό. Το έναυσμα για την αντεπίθεση που θα έφερνε το γκολ-ισοφάριση, το γκολ-τίτλος, είχε πλέον δοθεί. Ήταν ο Βάσος Μελαναρκίτης που θα έστελλε στο καναβάτσο χιλιάδες Ομονοιάτες που ονειρεύονταν χαρές και πανηγύρια. Ο πιο ολοκληρωμένος και πολυσύνθετος ποδοσφαιριστής της εποχής με σουτ κανονιά από το ύψος της μικρής περιοχής πετυχαίνει το πολυπόθητο γκολ.
Με σπριντ και την φανέλα ανεβασμένη έρχεται στο πέταλο να πανηγυρίσει μαζί μας, με τις χιλιάδες εκστασιασμένων ΜΑΧΗΤΩΝ που βρέθηκαν στο Μακάρειο και παραληρούσαν. Ο Νίκος το έναυσμα για την αντεπίθεση, ο Βάσος για τα πανηγύρια και όλοι μαζί στις φιέστες τίτλου.
Ήταν Σαββατόβραδο, 2 του Μάη του 1998. Ήταν η μέρα που το Μακάρειο μπήκε στις καρδιές. Ήταν το Σαββατόβραδο που αυτοί προτίμησαν να δουν Άντζυ Ρήγα για να τους γίνει ευχάριστο, όσο για εμάς πανηγυρίζαμε και δεν θέλαμε να ξημερώσει η Κυριακή.
