Έντεκα χρόνια πίσω θα πάρουμε τη μηχανή του χρόνου απόψε και συγκεκριμένα σε ένα Κυριακάτικο απόγευμα του Μάη του 2005.
Η Ανόρθωση αντιμετώπιζε ως τυπικά φιλοξενούμενη τη Νέα Σαλαμίνα, σε ένα παιχνίδι που ήθελε πάση θυσία τη νίκη, προκειμένου να μείνει στην κορυφή της βαθμολογίας, διατηρώντας παράλληλα τη διαφορά από τον ΑΠΟΕΛ.
Ας θυμηθούμε λίγο τις συνθήκες της εποχής εκείνης. Η Ανόρθωση το καλοκαίρι προηγουμένως είχε βρεθεί προ του φάσματος της χρεωκοπίας, ο αείμνητος Κυριάκος Θεοχάρους αποχώρησε από την προεδρία, με τον Ανδρέα Παντελή να αναλαμβάνει τη διοίκηση του συλλόγου.
Σε αγωνιστικό επίπεδο, διατηρήθηκε ως προπονητής ο Τιμούρ Κετσπάγια, ο οποίος είχε πάρει σκούπα στα αποδυτήρια, καθώς στην ομάδα είχαν μείνει ελάχιστοι ποδοσφαιριστές.
Με μεθοδική δουλειά και με τον κόσμο πιστό, η ομάδα είχε ξεκινήσει χωρίς μεν πολλές τυμπανοκρουσίες αλλά με πίστη στις δυνάμεις της.
Η έλευση των Κινκλάτζε και Βόουτερ, σε συνδυασμό με ένα δυνατό κορμό από Ελλαδίτες όπως οι Φρούσος, Κατσαβάκης, Πουρσαϊτίδης και Ξενίδης, σε συνδυασμό με τον Κετσπάγια και την εμπειρία των Νικολάου και Χάμπερ και τη μαχητικότητα του Τσιταϊσβίλι και Λουκά, είχαν συνθέσει μια ομάδα, που ήταν έτοιμη για όλα.
Το πρωτάθλημα είχε ξεκινήσει αρκετά καλά, πρεμιέρα νίκη με τον Άρη και ακολούθως διπλό στη Λευκωσία απέναντι στην Ομόνοια μετά από το Δεκέμβρη του 91. Ωστόσο οι πρώτες κουβέντες για τίτλο, σώπασαν μετά τις δύο συνεχόμενες ισοπαλίες με Διγενή εντός και ΑΕΚ εκτός. Στην πορεία η Ανόρθωση, βρήκε τα πόδια της, ήρθε η εκκωφαντική ανατροπή με την Πάφο στο Παφιακό με τη ψυχολογία να ανεβαίνει.
Με συνεχόμενες νίκες, η Ανόρθωση έβαζε πίεση στον ΑΠΟΕΛ, που κατέβηκε από την κορυφή, λίγες μέρες πριν τη μεταξύ μας αναμέτρηση στις 13 Μαρτίου 2005. Μέσα στο ΓΣΠ, η Ανόρθωση, πήρε μια νίκη που εκτόξευσε τη διαφορά στο +5, πέντε αγωνιστικές πριν το τέλος. Ωστόσο, απέναντι στη πιο βρώμικη ομάδα, δεν υπολογίσαμε και άλλες παραμέτρους.
Στον αμέσως επόμενο αγώνα απέναντι στον Απόλλωνα, γίνεται του Σωφρονάκη, η ομάδα μας κερδίζει με 2-0 από το ημίχρονο, ωστόσο ο Τράττου διακόπτει το παιχνίδι, έτσι χάσαμε στα χαρτιά ένα παιχνίδι που κερδίζαμε στο γήπεδο. Ακολούθως ήρθε και η ισοπαλία με 1-1 απέναντι στον Ολυμπιακό και η οποιαδήποτε βαθμολογική διαφορά έκανε φτερά. Στην 24η αγωνιστική με αντίπαλο την Αλκή, η ομάδα μας πέτυχε επιβλητική νίκη με 7-2 και το ΑΠΟΕΛ δεν κατάφερε να κερδίσει στο Τσίρειο τον Απόλλωνα, και πήραμε εκ νέου κεφάλι δύο βαθμών στο βαθμολογικό πίνακα.
Στις 08/05/2005, η «Μεγάλη Κυρία» αντιμετώπιζε τη Νέα Σαλαμίνα, ως τυπικά φιλοξενούμενη στο «Αντώνης Παπαδόπουλος», με τη νίκη να αποτελεί μονόδρομο για να διατηρηθεί η διαφορά.
Οι συμπολίτες μας δυσκόλεψαν, ωστόσο ο Νίκος Φρούσος είχε τη λύση, με δύο δικά του γκολ στο δεύτερο ημίχρονο, έδωσε τη νίκη στην ομάδα μας. Ωστόσο τα ευχάριστα νέα, ήρθαν από Λεμεσό πλευρά, που πάλι ο ΑΠΟΕΛ δεν κατάφερε να κερδίσει την ΑΕΛ και έτσι η διαφορά είχε φθάσει τους 4 βαθμούς πριν το τέλος, με την ομάδα μας να ανακηρύσσεται και μαθηματικά πρωταθλήτρια.
Όλοι γιορτάσαμε σε ξέφρενους ρυθμούς, μιας και κατακτήσαμε ένα πρωτάθλημα που αφενός λίγους μήνες φάνταζε εξαιρετικά απίθανο, αφετέρου απέναντι στη πιο βρώμικη ομάδα του κυπριακού ποδοσφαίρου, σε ένα πρωτάθλημα που αυτοί έπαιξαν 26 παιχνίδια και εμείς 25.
Παρακάτω μπορείτε να δείτε φωτορεπορτάζ από το παιχνίδι εκείνο, αλλά και το βίντεο.
http://www.youtube.com/watch?v=RmqiZTfTZ_w
[envira-gallery id=”91986″]
