Η αύρα της αλλαγής του τρίτου φετινού προπονητή φαίνεται να πέφτει μετά την πρώτη ήττα με τον Νεόφυτο Λάρκου στον πάγκο. Η ψυχολογία που έφερε η έλευση ενός νέου προπονητή κράτησε για δύο αγώνες, ωστόσο εκεί που η Ανόρθωση βρέθηκε αντιμέτωπη με μια ομάδα με τον ίδιο στόχο, πιάστηκε ανεξεταστέα.
Και αυτό διότι το πήγαινε-έλα προπονητών και ποδοσφαιριστών σε μια προσπάθεια να γιατρευτεί αυτό που είναι ορατό στο μάτι κάθε Σαββατοκυρίακο, απλά απαλύνει τον πόνο χωρίς να επουλώσει την πληγή. Το πρόβλημα στην Ανόρθωση είναι πέραν του αγωνιστικού κομματιού και γι’ αυτό άλλωστε η αμφισβήτηση από τον κόσμο προς τους… θεσμούς, αυξάνεται εκθετικά με την πάροδο του χρόνου. Συγκεντρώσεις σαν κι αυτές έξω από τα αποδυτήρια που έγιναν χθες, τείνουν να γίνουν ο κανόνας παρά η εξαίρεση.
Αυτή τη στιγμή ο κόσμος διερωτάται αν η ομάδα είναι έρμαιο των μάνατζερς, αν οι ποδοσφαιριστές λαμβάνουν εντολές από τον προπονητή ή κάποιους άλλους, αν αυτοί που έδωσαν την παραίτησή τους έχουν όντως αποχωρήσει. Αυτήν την αρρώστια δε μπορεί να την γιατρέψει ούτε ο Πάους, ούτε ο Μιλίνκοβιτς, ούτε ο Λάρκου. Ούτε τα πράγματα θα αλλάξουν με ακόμα ένα καλοκαιρινό ράβε-ξήλωνε του ρόστερ.
Για επίλογο θα ήταν το ευκολότερο να γραφτούν προτάσεις που ξεκινούν από «πρέπει να…». Αντί αυτού, το ερώτημα είναι μέχρι πότε θα επιτρέπουμε στους πραγματικούς φταίχτες να φεύγουν από την πίσω πόρτα;
