Ένα ερώτημα που στριφογυρίζει στα μυαλά όλων μας, είναι αν τελικά η ομάδα αντιδράσει και επανέλθει σε τροχιά επιτυχιών και της Ευρώπης, ο οποίος ήταν ο αρχικός στόχος.
Η αλήθεια να λέγεται τα αποτελέσματα αλλά και η εικόνα που βγαίνει στο γήπεδο, κάθε άλλο παρά πειστική είναι πως τα πράματα μπορούν να αλλάξουν.
Η Ανόρθωση μέσα στο 2016 αγωνίστηκε 11 παιχνίδια, κέρδισε την υποβαθμισμένη ΑΟΑΝ και ΕΝΠ, την Πάφο εντός έδρας και τον Απόλλωνα σε μια ανατροπή που ήταν απλά ένα μικρό ποδοσφαιρικό θαύμα. Από εκεί και πέρα η ομάδα πήρε ισοπαλία με τη λειψή Ομόνοια, με τη Δόξα και τον Άρη εκτός έδρας.
Ο Μιλίνκοβιτς ήρθε, ωστόσο η αλλαγή ψυχολογίας άντεξε μέχρι την πρώτη γκέλα του Χόλγκερσον στο παιχνίδι με τον ΑΠΟΕΛ, από εκεί και πέρα η ομάδα εκτός από πρόβλημα ψυχολογίας, δεν έχει ξεκάθαρο πλάνο και έλλειψη ικανοτήτων. Γιατί όταν οι ακραίοι επιθετικοί σου δεν μπορούν να προσεγγίσουν τα τετράγωνα του αντιπάλου, ο επιθετικός περιοχής σου πατάει ελάχιστες φορές περιοχή, η άμυνα σου με τη παραμικρή πίεση πουλάει την μπάλα και η τριάδα του κέντρου αλλάσει κάθε παιχνίδι, τότε αναμφίβολα η ομάδα αφήνεται έρμαιο στην τύχη της.
Η μπάλα πλέον πρωτίστως στα χέρια της διοίκησης για να φέρει όλους στο ποδοσφαιρικό τμήμα προ των ευθυνών τους, αλλά και του προπονητή που όσο περνάει ο χρόνος μοιάζει περισσότερος χαμένος από ότι την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στο νησί. Η αλήθεια να λέγεται, με τα υφιστάμενα δεδομένα μόνο αντιστρέψιμη δεν μπορεί να θεωρηθεί η εικόνα της ομάδας.
