Το πόσο τυχαίο μπορεί να είναι αυτό, μόνο ο Πάους και ο Φαλξ μπορεί να το ξέρει. Το δεδομένο είναι ότι από τη μέρα που ο Βίκτορ τραυματίστηκε, η Ανόρθωση σε κάποια παιχνίδια ή σε κάποια στάδια των παιχνιδιού αν προτιμάτε… παρουσιάζει στοιχεία παιδικής χαράς.
Αυτό εμφανίστηκε κατά διαστήματα στο παιχνίδι με την Σαλαμίνα, με την Άχνα που οι παίκτες της Ανόρθωσης δεν τέλειωσαν τον αγώνα με ένα δεύτερο γκολ, στο ματς με την αποδεκατισμένη Ομόνοια, στην αναμέτρηση με την Αναγέννηση που ίσα – ίσα κερδίσαμε αλλά και σήμερα στον αγώνα με την Δόξα που οι ποδοσφαιρσιτές έμειναν στην ανάπαυλα.
Επί της ουσίας, λείπει στα τελευταία ματς ο ηγέτης που ηρεμεί την ομάδα, την καθοδηγεί και άμα λάχει την ξελασπώνει όπως έκανε στα παιχνίδια με ΑΠΟΕΛ και ΑΕΛ. Λείπει ο ηγέτης που θα βάλει την φωνή στο γήπεδο να ξυπνήσει τους συμπαίκτες του.
Και όχι μόνο αυτό. Οι τοποθετήσεις του στα κόρνερ όταν η ομάδα επιτίθεται , ο τρόπος που αλλάζει το παιχνίδι και που ανεβάζει την ομάδα λείπει από την μέρα που έμεινε εκτός λόγω του τραυματισμού του.
Καλά τα νιάτα και ο χαμηλός μέσος όρος ηλικίας αλλά για τον τίτλο και τις διακρίσεις χρειάζεται η παρουσία παικτών – ηγετών, κάτι που σήμερα στην Ανόρθωση… απουσιάζει.
