Μουρμούρα, βαβούρα και αναστάτωση διαδέχθηκαν τους διθυράμβους των τριών πρώτων αγωνιστικών, μιας και η φετινή Ανόρθωση μας συνήθισε σε σερί νικών σε ανεπίσημους και επίσημους αγώνες. Οι πρώτες απώλειες βαθμών (φαντάσου να γνωρίζαμε και την ήττα), έφερε μια αλλαγή πλεύσης όσον αφορά τα σχόλια και τις απόψεις σε διαδικτυακά και μη στέκια. Το αν κάποιος βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο και κάποιος μισοάδειο, εναπόκειται στην κρίση του. Όπως και το να ξεκινήσουμε τα «εγώ ελάλουντα» από την τέταρτη (!) κιόλας αγωνιστική.
Από την άλλη βέβαια δεν μπορούμε να είμαστε και ευχαριστημένοι με τη ψεσινή απόδοση. Έστω κι αν πήραμε τον πρώτο βαθμό στο ΓΣΠ μετά τις 13 Απριλίου 2013, έστω κι αν διατηρήσαμε το μηδέν παθητικό στο εν λόγω γήπεδο από την ίδια ημερομηνία. Ούτε ο Άντρε Πάους μπορεί να πανηγυρίζει (ιδιαίτερα) για τον πρώτο του βαθμό στο στάδιο της πρωτεύουσας ως προπονητής της Ανόρθωσης.
Το καλοκαίρι η ομάδα ενισχύθηκε ποιοτικά και ποσοτικά, με τον Ολλανδό προπονητή να λέει πρόσφατα ότι (επιτέλους) έχει δύο παίκτες σε κάθε θέση. Ένας βασικός κορμός διατηρήθηκε, ωστόσο προκειμένου η περσινή ομάδα να κάνει το παραπάνω, οι προσθαφαιρέσεις ήταν επιβεβλημένες. Και η Ανόρθωση έχει να παίρνει πράγματα από τον Κάλβο, από τον Ορλάντι, από τον Πελέ, τον Βίκτορ, τον Κόπριβετς και τον Μούρα έτσι γι’ αρχήν.
Από τη στιγμή που οι ποδοσφαιριστές με βιογραφικό ήρθαν προς το τέλος της μεταγραφικής περιόδου, η ένταξή τους στην ομάδα θα γίνει υποχρεωτικά μέσω των επίσημων παιχνιδιών. Δυστυχώς δεν υπάρχει η πολυτέλεια για τον προπονητή να ρίξει τους νέους σταδιακά στη φωτιά και είναι επιλογή του κατά πόσο σε ένα ντέρμπι όπως το χθεσινό, θα ξεκινούσε για παράδειγμα τον Αμπουρτζάνια αντί τον Πελέ.
Δε θα πω ότι το αποτέλεσμα τον δικαίωσε μιας και η ομάδα δεν έχασε (αν μη τι άλλο), ούτε θα παραπλανηθώ από το 3-0 επί του Εθνικού Άχνας για να πω ότι ρίσκαρε και πέτυχε. Θα πω ότι ο Άντρε Πάους έχει δώσει δείγματα δουλειάς και θα τον πιστώσω ώστε να μην τον κάψω αυτόν και τις επιλογές του από τις 20 Σεπτεμβρίου!
