Με την απόκτηση του Γιαν Κόπριβετς, έκλεισε στην ουσία το κεφάλαιο Τόμας Καμίνσκι. Ενός ποδοσφαιριστή που αποτέλεσε πρότυπο αλλά και ίνδαλμα τη χρονιά που μας πέρασε. Όταν κατηφόρισε στο νησί, δεν ήξερε ούτε ο ίδιος ποια ήταν η Ανόρθωση. Ωστόσο ο Βέλγος τερματοφύλακας, στον ένα χρόνο παρουσίας του στο νησί, αγαπήθηκε και δέθηκε όσο λίγοι με τον κόσμο της Ανόρθωσης αλλά και με την ομάδα.
Κάτω από τα δοκάρια, κανονικός κέρβερος και δεν ήταν λίγες που ο Βέλγος κήπερ πήρε παιχνίδια μόνος του, με σωτήριες επεμβάσεις και με την αυταπάρνηση που τον διακατείχε. Ήταν ο πρώτος στην μετά Μπεκιάι εποχή, που ενέπνευσε σιγουριά στον κόσμο και στην άμυνα. Αίσθημα που η αλήθεια να λέγεται είχαμε ξεχάσει.
Γνώριζε που ήταν και γνώριζε πως μοναδικός προορισμός για την Ανόρθωση, είναι η νίκη και πάλευε κάθε παιχνίδι για αυτή. Δεν συμβιβαζόταν ούτε με την ήττα, ούτε με τη μετριότητα και το έδειχνε, δεν κρυβόταν. Το DNA του αλληλένδετο με τους διαχρονικούς στόχους της Ανόρθωσης.
Τις Πέμπτες που τον έχανες που τον έβρισκες, ήταν στην κλειστή αίθουσα «Κίτιον», εκεί όπου παρακολουθούσε ανελλιπώς τα παιχνίδια της φουτσαλικής ομάδας και θαύμαζε τα πάρτι των Μαχητών στην εξέδρα. Μέχρι και τους ΜΑΧΗΤΕC είχε βάλει ως wallpaper στο κινητό του.
Ένα παιδί που ήρθε για ένα χρόνο από το ψυχρό και όλο βροχή Βέλγιο, ωστόσο κάθε άλλο από «κρύος» αποδείχθηκε. Τον αγαπήσαμε και μας αγάπησε, έστω κι αν ήταν μαζί μας μόνο ένα χρόνο. Κλείνοντας αισθανόμαστε την υποχρέωση να απευθύνουμε τις ευχαριστίες μας, σε ένα ποδοσφαιριστή που αγαπήσαμε όσο λίγοι τα τελευταία χρόνια.
Σ΄ευχαριστούμε Τόμας Καμίνσκι! Καλή συνέχεια κι ας ελπίσουμε οι δρόμοι μας να ανταμώσουν ξανά!
