Πέραν από την ευρεία νίκη και τα χαμόγελα από την σοβαρότητα που επεδείχθη στο πρώτο φιλικό ξεμούδιασμα με ομάδα σαφώς χαμηλότερης δυναμικής, η εξάρα κατέδειξε και αρκετές αδυναμίες της Ανόρθωσης… αυτή την χρονική στιγμή.
Αδυναμίες που έχουν να κάνουν με την στελέχωση του ρόστερ. Ο Αντρέ Πάους προφανώς θα ήθελε να έχει στην διάθεσή του τουλάχιστον δυο ενδεκάδες αλλά αναγκάστηκε και χρησιμοποίησε για ένα 90λεπτο τους Χόλκερσον, Λοϊζίδη και Νούχου μη έχοντας την πολυτέλεια της αντικατάστασής τους. Επιπλέον έδειξε πως τον Ανδρέα Αβραάμ τον υπολογίζει περισσότερο στα φτερά της επίθεσης παρά στα άκρα της άμυνας.
Η αρχική 11άδα της Ανόρθωσης περιλάμβανε τους: Κόπριβετς, Βίκτορ, Εντλόβου, Λοϊζίδη, Χόλγκερσον, Λαΐφη, Νούχου, Ίσμα, Κάλβο, Ανδρέου και Αμπουρτζάνια ενώ στο δεύτερο ημίχρονο αγωνίστηκαν οι: Βέγκα, Λοϊζίδης, Οικονόμου, Χόλγκερσον, Χατζηπασχάλης, Αμπουρτζάνια (75’ Μαϊσουράτζε), Κωνσταντίνου, Μακρής, Αβραάμ, Μαραγκός και Νούχου.
Βάσει των πιο πάνω το ερώτημα που τίθεται είναι αν η απόκτηση ενός μόνο κεντρικού αμυντικού, ενός μόνο δεξιού ακραίου αμυντικού, ενός επιτελικού μέσου και ενός αριστερού ακραίου επιθετικού είναι αρκούντος ικανά να ενισχύσουν το περσινό ελλιπές ροστερ, σε τέτοιο βαθμό ώστε να καταφέρει να ικανοποιήσει τις αυξημένες απαιτήσεις του κόσμου αλλά και τα περισσότερα παιχνίδια που θα έχει το φετινό πρωτάθλημα.
Με μια ματιά δεν πρέπει να είναι κάποιος ειδήμον ποδοσφαίρου για να καταλάβει ότι επιβάλλεται η εξεύρεση ενός πολυθεσίτη ποδοσφαιριστή που να έχει την ικανότητα να καλύπτει όλα τα κενά της άμυνας.
