Και προπέρσινο και βάλε. Ακόμη μια φορά γίναμε μάρτυρες της Λευκωσιατοδιαιτιτικής φαρσοκωμωδίας, που απώτερο σκοπό έχει να δώσει άλλο ένα κάλπικο τίτλο στην ομάδα της βρωμιάς. Και καλά εντάξει αυτό το ξέρουμε. Έτσι «έγραψαν» ιστορία και μάλιστα την πανηγυρίζουν. Το ότι στον βωμό της επιτυχίας πουλούν ότι πιο ιερό έχουν και αυτό το ξέρουμε. Το ότι θέλουν να κάνουν κακό σε παίκτες άλλης ομάδας όμως, ξεπερνά κάθε λογική κάθε φαντασία και κάθε αθλητικό μέτρο.
Η ασυλία και το κόμπλεξ του χωριάτη Πορτογάλου δεν έχει προηγούμενο. Σε κάθε παράβαση ξεκινά να χτυπιέται, να τραβά τις φανέλες του, να μπαίνει μέσα στο πρόσωπο του διαιτητή και να του λέει να σιωπήσει και άλλα που απολογούμαι, αλλά είναι ανθρωπίνως αδύνατο να καταγράψω.
Στην συνέχεια ύπουλα και βρομισμένα όπως ένα παλιόπαιδο σαν και αυτά του αρχάγγελου ξέρουν, (βλ. Σατσιά, Κόντη, Μάριο Ηλία) σε ένα μαρκάρισμα στο Κάλβο, ο Μοράις φέρνει το πόδι του επίτηδες,και κατά την πτώση των 2 στο έδαφος κτυπά τον Ισπανό στο πρόσωπο. Στην συνέχεια και αφού εδώ και τόσα χρόνια βλέπει ότι κανείς διαιτητής δεν τον ενοχλεί, για να μην χάσει την δουλεία του, βρώμικα κτυπά τον Γκονσάλβες εκτός φάσης. Για 2η φορά μένει ατιμώρητος και το τραγικό είναι ότι ο Ίσμα που διαμαρτυρήθηκε για το κτύπημα δέχτηκε κίτρινη κάρτα.
Λυπάμαι κύριοι «αθλιογράφοι» που δεν τον ρίχνετε ΠΟΤΕ –μην χάσετε την δουλεία σας-, λυπάμαι «κύριοι» του αρχάγγελου που έχετε ένα τέτοιο αληταρά στην ομάδα σας, λυπάμαι υγιείς σκεπτόμενοι φίλαθλοι του Κυπριακού ποδοσφαίρου που ένα τέτοιο παλιόπαιδο βρομίζει τα Κυπριακά γήπεδα, αλλά τέτοιοι «ποδοσφαιριστές» δεν έχουν θέση στον αθλητισμό. Σε κάποιο Ναζιστικό εκτελεστικό απόσπασμα… ίσως.
Ο αθλητισμός προφανώς θέλει παίκτες νικητές. Αλλά παίκτες με ήθος, με fair play. Έτσι, μένει το όνομά τους χαραγμένο με χρυσά γράμματα στην ιστορία. Αλλιώς, ναι μεν είναι μεγάλοι παίκτες – τεχνικά-, αλλά σκατόψυχοι…
Fire Phoenix
