Οι όποιες κατηγορίες για έλλειψη ευελιξίας του προπονητή κατάρευσαν χθες σαν χάρτινος πύργος. Μπορεί κάποιοι να καταλογίσουν στον Ολλανδό την αδυναμία της Ανόρθωσης να κλειδώσει το τρίποντο νωρίς και εμείς δεν έχουμε να τους παραπέμψουμε στα παιχνίδια της τελευταίας πενταετίας που χάθηκαν με τον τρόπο που κερδίθηκε το χθεσινό. Βήμα-προς-βήμα ο Πάους κέρδισε τα σημεία και τους νευραλγικούς χώρους που χρειάζονταν προκειμένου να έρθει ένα τρίποντο αργά και βασανιστικά μεν, αλλά δίκαιο από κάθε άποψη δε.
Ο Ολλανδός στην προσπάθειά του να χωρέσει στην εντεκάδα και τους τέσσερις φορμαρισμένους επιθετικογενείς ποδοσφαιριστές που διαθέτει, άλλαξε το σχηματισμό σε 4-4-2 με το Μακρή ως περιφερειακό κυνηγό. Χρειάστηκε ένα περίπου 20λεπτο να αφομοιώσουν οι ποδοσφαιριστές τις αλλαγές στην τακτική, ωστόσο κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι το γεγονός ότι οι δύο κυριότερες απειλές ήρθαν δια ποδός Μακρή σε ρόλο κρυφού φορ με κίνηση από πίσω.
H οπισθοχώρηση του Μάκου στο πλευρό του Χόλγκερσον ξένισε αρχικά, ωστόσο φάνηκε πως είχε και λόγο και αιτία με τον Ελλαδίτη να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τους γρήγορους αντίπαλούς του. Χαρακτηριστικές τρεις τουλάχιστον φάσεις που προστατεύει την μπάλα με το σώμα του, με τον ταχύτερο αντίπαλο (Εζέ – Μορίς) να πέφτει άτσαλα πάνω του με όφελος το φάουλ.
Εκεί όμως που ήρθε η κίνηση ματ ήταν στην εντολή προς τον Λαϊφη να κινηθεί στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου με απαρχή το κέρδος της αποβολής του Έντερ με τον αμυντικό της Νέας Σαλαμίνας να διερωτάται ακόμα από που πέρασε ο πολυσύνθετος διεθνής.
Κάθε άλλο παρά τυχαίες ήταν οι τρεις κραυγαλέες ευκαιρίες που απώλεσε, όπως βέβαια και το δολοφονικό ένστικτο που έφτανε και περίσσευε ώστε να ξετινάξει τα αντίπαλα δίκτυα στις καθυστερήσεις του αγώνα.
