Ειπώθηκαν πολλά για τη φετινή Ανόρθωση. Από το αρχικό κούμπωμα με το υπό αμφισβήτηση πλάνο του Ολλανδού μέχρι και το ζενίθ της ψυχολογίας που είναι σήμερα και που βεβαίως έχει όλα τα φόντα να αυξηθεί.
Η ουσία όμως είναι μια. Χτίστηκε ή μάλλον κτίζεται, ομάδα η οποία παλεύει τα παιχνίδια. Ιδρώνει την φανέλα και σταματάει να παλεύει με τη λήξη του αγώνα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι τα περισσότερα τέρματα – της φετινής Ανόρθωσης – σημειώθηκαν μετά το 75λεπτό. Αυτό δείχνει καλή φυσική κατάσταση, προσήλωση στο παιχνίδι και αγωνιστικό πάθος.
Το χειρότερο παιχνίδι της Ανόρθωσης – μέχρι σήμερα – ήταν στον πρώτο γύρο με τον Ερμή όπου και ο Καμίνσκι κράτησε το σκορ σε χαμηλά επίπεδα. Στα υπόλοιπα παιχνίδια η ομάδα του Αντρέ Πάους παρουσίασε καλό αγωνιστικό πλάνο, πάθος, σωρεία ευκαιριών, κατοχή μπάλας και ασχέτως αποτελέσματος σε έκανε να την χειροκροτήσεις.
Δεν παρουσίασε στοιχεία αλλοπρόσαλλη ομάδας που κέρδιζε σε ντέρμπι και έχανε από τους ουραγούς της βαθμολογίας. Κάτι που είδαμε πέρσι με την Δόξα, παλαιότερα με την Πέγεια και πάει λέγοντας.
Στοιχεία αρκετά για την ώρα. Σίγουρα στην Ανόρθωση κανένας δεν ικανοποιείται με το πλασάρισμα στην εξάδα. Η ομάδα αυτή μπορεί και για περισσότερα. Τα δεδομένα είναι υπέρ της και το μόνο που χρειάζεται είναι να γίνει σωστή επιλογή στις μεταγραφές, να κρατήσει το ίδιο αγωνιστικό τέμπο η ομάδα, ο κόσμος να συνεχίζει την στήριξη και η διοίκηση να μην παρεκκλίνει των εξαγγελιών της.
Έστω και αν δεν αποδώσει αυτό φέτος – πράγμα δύσκολο – από την νέα αγωνιστική περίοδο η Ανόρθωση θα είναι πρωταγωνίστρια.
