Τα διαιτητικά λάθη στους δύο τελευταίους αγώνες με Απόλλωνα και ΑΠΟΕΛ, συνέβαλαν στη μηδενική βαθμολογική συγκομιδή της Ανόρθωσης, ωστόσο δεν θα ήταν ορθολογικό να αποδώσουμε τις ισάριθμες ήττες αποκλειστικά σε αυτήν. Ναι, ο Σαγκόι έπρεπε να πάει στα αποδυτήρια στην ανάπαυλα και να μείνει εκεί, ναι κάλυπτα και εγώ τον Κάλβο, αλλά για να φτάσουμε μέχρι τις δύο συνεχόμενες οριακές ήττες, κάποιες άλλες συνισταμένες έπαιξαν ρόλο.
Ακίνδυνοι στα στημένα
Δυστυχώς τείνει να γίνει σημείο αναφοράς όχι όταν σκοράρει η Ανόρθωση από στημένο, αλλά όταν καταφέρνει να απειλήσει στοιχειωδώς. Πέραν από τα δύο γκολ που είχαν αφετηρία τα πόδια του Κάλβο απέναντι σε ΑΕΚ και Οθέλλο, η ομάδα μας όχι μόνο δεν απειλεί όταν επιτίθεται με στημένη φάση, αλλά.. ανησυχούμε μπας και δεχθούμε γκολ στην αντεπίθεση. Σαφέστατα δεν είναι πρόβλημα που παρουσιάστηκε ούτε φέτος, ούτε πέρσι, ούτε καν πρόπερσι, μιας και πλην του Σπατάτσιο, μάταια ψάχνουμε έναν ποδοσφαιριστή της τελευταίας πενταετίας με καλοζυγισμένο πόδι.
Σέντρες για ποιόν;
Είτε ο επιθετικός κορυφής είναι ο Ιακοβένκο, είτε είναι ο Μακρής, οι μπαλιές από τα άκρα δεν είναι ο πιο ορθολογικός τρόπος ώστε να απειληθεί η αντίπαλη εστία. Ακόμα και ο Ουκρανός επιθετικός δεν έχει τις εναέριες μονομαχίες στο ρεπερτόριό του μιας και χρειάζεται κάτι περισσότερο από ύψος για να στείλεις τη μπάλα στο πλεκτό με κεφαλιά. Είναι χαρακτηριστικό ότι με τον ΑΠΟΕΛ κερδήθηκαν μόνο δύο κεφαλιές από τον Λαϊφη με την μια να φεύγει δίπλα από το δοκάρι του Πάρντο και την άλλη να βγάζει τον Μακρή σε πλεονεκτικότατη θέση.
Το δις εξαμαρτείν
Τα δύο γκολ που δέχθηκε ο Τόμας Καμίνσκι είναι πανομοιότυπα με το Βέλγο να έχει ελάχιστα περιθώρια αντίδρασης σε εξ επαφής απειλές. Είναι δύο φάσεις οι οποίες πρέπει να αποτελέσουν παράδειγμα και προς αποφυγή αλλά και προς μίμηση μιας και του μεν Σαγκόι βλέπουμε μια «απομόνωση» επιθετικού με αμυντικό του ίδιους ύψους και του δε Τζιμπούρ εκτέλεση εντός της περιοχής μετά από μπαλιά, χωρίς κεφαλιά.
Δίψα για αποδείξεις
Η σταδιακή ένταξη Αβραάμ, Γκαρσία και Σαμπάλα, ποδοσφαιριστών με ελάχιστο χρόνο συμμετοχής, μπορεί να αυξάνει αριθμητικά και ποιοτικά τις επιλογές του Άντρε Πάους ωστόσο αυτό λειτουργεί (και) ως μπούμεραγκ. Και οι τρεις ποδοσφαιριστές είχαν τις δικές τους ευκαιρίες είτε να απειλήσουν, είτε να δημιουργήσουν στην τελευταία δυάδα αγώνων, αλλά στην τελική προσπάθεια παρατηρήθηκε μια φλυαρία και ανυπομονησία. Η προσπάθειά τους να αποδείξουν πολλά σε μικρό χρονικό διάστημα, τους κάνει λιγότερο ομαδικούς ή/και λιγότερο αποτελεσματικούς. Ιδιαίτερα στον αγώνα με τον ΑΠΟΕΛ ο Ουρουγουανός βρέθηκε δύο φορές εντελώς αμαρκάριστος στο ύψος της αντίπαλης περιοχής αλλά σπατάλησε ισάριθμες ευκαιρίες.
