Η παρουσία της διαιτησίας στο «Αμμόχωστος» δεν ήταν άσχημη. Ας μην ξεχνάμε ότι πέραν από το γεγονός ότι ήταν ένα Βαρωσιώτικο ντέρμπι, αυτή την χρονιά ήταν ντέρμπι με φόντο την εξάδα του πρωταθλήματος και την εκεί καθιέρωση.
Άρα οι απαιτήσεις του αγώνα ήταν αυξημένες και από τη στιγμή που η διαιτησία δεν παρασύρθηκε και να πέσει σε σοβαρά λάθη, κρίνεται ικανοποιητική.
Παρόλα αυτά μπορούσε να δείξει την κόκκινη κάρτα στο πάτημα του Ενρίκε στην κοιλιά του Χόλκερσον (έστω κίτρινη) ενώ σε άλλο φάουλ του Ενρίκε στον Αβραάμ μπορούσε να δεχτεί κίτρινη κάρτα που θα ήταν η δεύτερη του.
Τρία φάουλ κίτρινης κάρτας από τον Εζέ, έμειναν ατιμώρητα ενώ δεν έδειξε την ίδια επιείκεια σε Νούχου και Μαραγκό.
Στις φάσεις που η Σαλαμίνα ωρυόταν μεθοδευμένα με στόχο τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης με βαρύγδουπες δηλώσεις τύπου «ελληνορωμαϊκή μάχη και αόρατη δύναμη» τόσο οι επαναληπτικές προβολές όσο και ο νοήμων κόσμος που είδε τον αγώνα από το γήπεδο ή από την τηλεόραση, κατανόησε τις υπερβολές των ανθρώπων της Σαλαμίνας. Είτε αυτές προήλθαν από τον προπονητή της ομάδας στη συνέντευξη τύπου είτε όταν ο εκπρόσωπος τύπου της συμπολίτισσας έπιασε σβάρνα τα ΜΜΕ για να αλλοιώσει τις εντυπώσεις.
Παρόλα αυτά το διαιτητικό τιμ στάθηκε καλά αν αναλογιστούμε τους πιο πάνω παράγοντες. Είχε τρεξίματα, ήταν κοντά στις φάσεις και δεν προέβηκε σε ενέργεια που μπορούσε να τινάξει το παιχνίδι στον αέρα. Μπορούσε και καλύτερα αλλά αν μη τι άλλο αποφεύχθηκαν τα χειρότερα, με την συμπεριφορά του πάγκου της Νέας Σαλαμίνας.
