Η κλήρωση του πρωταθλήματος πριν ένα περίπου δίμηνο σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως, με άλλους να βλέπουν την ομάδα μας να.. ζητιανεύει βαθμούς απέναντι σε ομάδες της περσινής πρώτης εξάδας και άλλους να θεωρούν ότι, με χαμηλά τον πήχη των προσδοκιών, είχαμε περισσότερα να κερδίσουμε παρά να χάσουμε. Οι πρώτες εμφανίσεις, σκόρπισαν ένα άνεμο αισιοδοξίας, ανεβάζοντας αυτόματα τις απαιτήσεις μιας και σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Άντρε Πάους κατάφερε ότι δεν κατάφεραν συναδέλφοι του σε ολόκληρο χρόνο, προσδίδοντας κάποια στοιχειώδη αγωνιστικά χαρακτηριστικά.
Δύσκολα από την αρχή μέχρι το τέλος
Έχοντας μια σφαιρική άποψη για τη δυναμικότητα των ομάδων του φετινού πρωταθλήματος και ιδιαίτερα με το χθεσινό δείγμα Οθέλλου και Σαλαμίνας, δεν θα ήταν κλισέ να αναφερθεί ότι δεν υπάρχουν εύκολοι και δύσκολοι αντίπαλοι. Οι δύο επερχόμενοι μας αντιπάλοι τα πήγαν άριστα απέναντι στους δύο πρωτοπόρους, γεγονός που γεννά ερωτήματα αν τα δύσκολα πέρασαν ή.. έρχονται. Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα και βλέποντας κάποιους συνδυασμούς αποτελεσμάτων, θεωρούσαμε εαυτόν φαβορί απέναντι στην ΑΕΛ που είναι η μοναδική που απέσπασε βαθμούς από τον ΑΠΟΕΛ και κάναμε το καλύτερο μας παιχνίδι απέναντι στην ΑΕΚ η οποία νίκησε Απόλλωνα και Ομόνοια εκτός.
Οι δύο πυλώνες
Η λέξη «υπομονή» ανακυκλώθηκε πολλάκις τα τελευταία χρόνια υπό μορφή (και) δικαιολογίας, σε σημείο που εκεί που πραγματικά απαιτείται, θεωρείται γραφικότητα. Από την άλλη όμως πόσο μεγάλες απαιτήσεις μπορούν να υπάρχουν από μια ομάδα με νέο ποδοσφαιρικό μοντέλο, με νέο προπονητή, με νέους ποδοσφαιριστές και με προσθαφαιρέσεις της τελευταίας στιγμής; Επαναλαμβάνω ότι είναι ο ίδιος ο Πάους και οι ποδοσφαιριστές του που με τα μέχρι τώρα δείγματα γραφής μας κατέστησαν απαιτητικούς σε μια (κατά τα άλλα) μεταβατική χρονιά.
Ρεαλιστικά, οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι αφενός μεν η Ανόρθωση δεν παίζει μόνη της σε αυτό τον μαραθώνιο και αφετέρου ότι η αίγλη του παρελθόντος χάθηκε μεν, αναζητείται δε. Το λάθος των τελευταίων ετών είναι ότι συγκρίνουμε την ομάδα μας με αυτή του ένδοξου παρελθόντος, θεωρώντας ότι οι μικρές ομάδες θα είναι πάντα μικρές και οι μεγάλες πάντα μεγάλες. Όπως η Ανόρθωση πριν μια 20ετια βγήκε σιγά-σιγά από την αφάνεια, τέτοιο δικαίωμα έχουν όλες οι ομάδες, μιας και οι πετυχημένοι κύκλοι έρχονται και παρέρχονται. Η μαγκία είναι να έχεις το θάρρος να αναγνωρίσεις το στάδιο της παρακμής και να επιχειρήσεις μια ολική ανακαίνιση παρά διορθωτικές πινελιές, γεγονός που απαιτεί χρόνο.
