Φίλες και φίλοι μου Ανορθωσιάτες σας χαιρετώ.
Τους τελευταίους μήνες έκαμα αποχή για προσωπικούς και επαγγελματικούς λόγους. Που τη μια εξενέρωσα με την κατάσταση στην ομάδα μας, που την άλλη εξενέρωσα με την κατάσταση στον τόπο μας, αλλά όπως ξέρετε ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με την Ανόρθωση, οι αγάπες δεν ξεχνούνται.
Προχτές το ΑΠΟΕΛ κατάφερε να περάσει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, για τρίτη φορά στην ιστορία του. Και μπράβο του. Συγχαρητήρια.
Η ειρωνία είναι πως εκεί που είναι τωρά η ομάδα της Λευκωσίας, θα μπορούσε καλλιστα να ήταν και η Ανόρθωση. Άνετα. Είμαι βέβαιος πως πολλοί από εμάς εξάλλου αυτό σκέφτονται. Αυτό είναι που με ενοχλεί.
Προσέξτε, δεν με ενοχλεί η επιτυχία του ΑΠΟΕΛ, ξανά μπράβο τους – με ενοχλεί που καθαρά εμείς δεν είμαστε εκεί που θα έπρεπε, όταν ξεκινήσαμε. Δεν λέω να ήμασταν στη θέση του, αλλά λέω έστω να συμπορευόμασταν μαζί.
Αλλά, καταφέραμε να κάνουμε το απίστευτο και να κατρακυλήσουμε, ώσπου πέρσι πιάσαμε πάτο. Πιο κάτω ευτυχώς δεν πήγαμε, αν και μερικές φορές ο διάολος με σκανδαλίζει και μου λέει ίσως να ήταν τα πράγματα καλύτερα αν πηγαίναμε και β’, γ’ κατηγορία.
Δεν πρόκειται να παρελθοντολογήσω. Δεν μπορώ όμως ούτε να ξεχάσω και να “παίξω πελλό” σε πράματα που έγιναν. Τούτη θα ήταν η εύκολη επιλογή. Εν σαν να θωρώ τους Γερμανούς που υποκρίνονται ότι ουδέποτε κάποτε εθερίζαν την Ευρώπη, κάμνοντας ένα σωρό εγκλήματα Πολέμου.
Σκεφτείτε να ήμασταν όμως σε ένα παράλληλο σύμπαν. Σε ένα σύμπαν που δεν είμαστε σκατόρατσα, σε ένα σύμπαν που η Ανόρθωση δεν έζησε τα όσα έζησε λίγο πριν το τέλος του 2008. Υποθέστε πως ζούσαμε σε μια υγιή Ανόρθωση.
Πιθανότατα τέλος της χρονιάς του 2008-2009, ο Τιμούρ Κετσπάγια θα είχε μια δελεαστική πρόταση να πάει στον Ολυμπιακό Πειραιώς. Η Ανόρθωση θα έπιανε μια καλή αποζημίωση και θα έφερνε ένα άλλο προπονητή. Θα ολοκληρωνόταν με τον καλύτερο τρόπο ένας κύκλος, με την ελπίδα και την ευχή πως κάποτε ο Τιμούρας θα μας κάμει την τιμή να επιστρέψει και να κλείσει την προπονητική του καριέρα, όπως το έκανε και ως παίκτης και όχι με την ευχή “μακριά και αγαπημένα”.
Με τα λεφτά του Τσάμπιονς Λιγκ εκείνης της χρονιάς, θα μπορούσε η ομάδα να αρχίσει να κτίζει πάνω στην επιτυχία της. Το πρεστίζ εξάλλου θα είχε ανεβεί αρκετά, θα μπορούσαμε να επενδύαμε στο γηπεδικό και στην εξόφληση κάποιων παλιών χρεών και θα εβάζαμε πλώρη για τη νέα χρονιά και θεωρώ πως θα ερχόταν ένας ικανός προπονητής, με καλό βιογραφικό, που πιθανότατα θα επιλεγόταν μετά από συνεννόηση με τον Κετσπάγια.
Φαντάζομαι υπό αυτές τις συνθήκες, δεν θα υπήρχε περίπτωση να ερχόταν ένας… Μίντεντορπ. Πιστεύω πως θα καταφέρναμε να ξεπερνούσαμε το εμπόδιο της Πέτροβατς και θα περνούσαμε και αυτό της Στουρμ Γκρατς. Με την Μέταλιστ Κχάρκιβ κουτσά στραβά, θα καταφέρναμε να επέρναμε πρόκριση και θα μπαίναμε στους ομίλους του Europa League. Στους ομίλους, θα βρίσκαμε πάλι μπροστά μας τον Παναθηναϊκό, την Ντιναμό Βουκουρεστίου και την Γαλατασαράι. Εκεί θα δίναμε μια σκληρή μάχη και πού ξέρεις, ίσως να πετυχαίναμε και πρόκριση. Διότι η Ανόρθωηση του 2009-10, θεωρητικά θα ήταν καλύτερη από αυτήν του 2008-09. Θα φτάναμε λοιπόν στους 32, νέα ιστορία. Η ομάδα θα τέλειωνε το πρωτάθλημα, ίσως ακόμα πανηγυρίζοντας και τίτλο, για να επιστρέψει τη νέα σεζόν στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Εννοείται πως με την πείρα των τελευταίων δύο χρονιών, θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε καλύτερα τους αντίπαλους με τους οποίους θα κληρονόμασταν. Με τα λεφτά του Europa League, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε την επένδυση στο ρόστερ μας και στις υποδομές μας, ίσως να καταφέρναμε να αποκτούσαμε και καλή συμφωνία στα τηλεοπτικά, ίσως να φέρναμε ένα καλό ποδοσφαιρικό όνομα, ή ονόματα, ποιος ξέρει.
Στην Ευρώπη, ίσως να παίρναμε πάλι πρόκριση, ίσως να χάναμε αξιοπρεπώς. Σημασία έχει όμως, πως θα ήμασταν εκεί.
Φυσικά η πραγματικότητα, είναι εντελώς διαφορετική.
Φέτος η ομάδα κτίστηκε σχεδόν από το μηδέν, πλέον είμαστε εταιρεία και γενικά μεταξύ των οπαδών υπάρχει κόντρα και διαφορετικά στρατόπεδα.
Ελπίζω ο Τεντ Φαν Λέουβεν να καταφέρει με τις επιλογές του να επαναφέρει εκείνη τη λάμψη που χάθηκε τα τελευταία χρόνια. Να γεμίσει πάλι το “Παπ”, να παλέψουμε αξιοπρεπώς για το πρωτάθλημα. Να επιστρέψει η νοοτροπία του πρωταθλητή στα αποδυτήρια και να φύγει ο τίτλος του “λούζερ” από πάνω μας. Η φετινή χρονιά για μένα είναι διαφορετική αρκετά από άλλες. Δεν μπορούσα να μας βλέπω πέρσι, κάθε ματς ήμασταν και χειρότεροι. Φέτος θέλω να μας δω να παίζουμε με τσαμπουκά. Να προσπαθούμε να κοντράρουμε τους αντίπαλους μας και να κυνηγάμε μέχρι το τελευταίο λεπτό το θετικό αποτέλεσμα.
Το παιχνίδι με την Ομόνοια έβγαλε θετικά μηνύματα. Αλλά είναι νωρίς για συμπεράσματα και για πανηγύρια. Ελπίζω να έχουμε καλύτερη τύχη με την ΑΕΚ, στο “Παπ” και να μην είμαστε όλο λόγια. Από αυτά ακούσαμε τα τελευταία χρόνια πολλά σε σημείο που δεν με ενδιαφέρει πλέον τι θα πει ο α’ ή ο β’. Θέλω μόνο πράξεις. Προς το παρών, συνεχίζω να σκέφτομαι το παράλληλο σύμπαν και εύχομαι, μια μέρα να καταφέρουμε να φτάσουμε ξανά, στις παλιές χρυσές εποχές. Είναι κάτι που το οφείλουμε στην ιστορία μας.
Καλή μας ποδοσφαιρική χρονιά.
