Απόσπασμα από το βιβλίο του Τάκη Μιχαήλ: “Όταν η μπάλα μιλούσε κυπριακά”
Υποκλίθηκε όλη η Κύπρος με σεβασμό μπροστά σε εκείνη τη Μεγάλη Κυρία, υποκλινόμαστε με θαυμασμό μπροστά σε ένα από τα καλύτερα παιδιά της. Αμέσως μετά που μόλις και αρκουδούσε άρχισε και κλωτσούσε την μπάλα στις αλάνες του χωριού του.
Έκλαψαν οι αυλάδες των σπιτιών και τα χωράφια του Τρικώμου από τις τρεχάλες του Ιάκωβου και τον θόρυβο από τα τενεκεδάκια που κλοτσούσε στους δρόμους. Δεν τον προλάβαινε ο πατέρας να του αγοράσει παπούτσια, και αυτό συνεχίστηκε αφού τέλειωσε και το δημοτικό και μπήκε στο Λύκειο Αμμοχώστου.
Ήταν τότε, το 1953 σε ηλικία 16 χρονών όταν τον εντόπισε ο αείμνηστος Αντώνης Παπαδόπουλος και τον παίρνει μαζί του. Στην Ανόρθωση ξέχασε αυτό που έκανε μέχρι εκείνη τη μέρα, να τη κλωτσάει τη μπάλα. Η αγάπη του μετατράπηκε σε λατρεία και, έμαθε να τη χαϊδεύει την μπάλα. Έτσι τους έμαθε ο Αντώνης Παπαδόπουλος, την αγάπη-λατρεία στα μαθήματα τους, την αγάπη-λατρεία στα αθλήματα τους, στις φιλίες τους, στη πατρίδα τους.
Έτσι όπως πρέπει να συμπεριφέρεται ένας κύριος όταν συνοδεύει μια Μεγάλη Κυρία, έτσι και ο Ιάκωβος Γεωργίου – Κοβής συνόδευσε μια ζωή την Ανόρθωση, την αγάπησε, τη λάτρεψε και έμεινε στην ιστορία του κυπριακού ποδοσφαίρου σαν ένας «Κύριος των γηπέδων».
Αν και φθαρμένη από τον χρόνο η φωτογραφία που δημοσιεύεται με τον Κοβή σε ηλικία μόλις 16 χρονών, είναι και αδιάψευστος μάρτυρας στο πόσο περήφανα στάθηκε απέναντι από το φακό με τη φανέλα της Ανόρθωσης, της μεγάλης του αγάπης. Έτσι περήφανα στάθηκε και μέσα στους αγωνιστικούς χώρους απέναντι στους αντιπάλους, έτσι και μπροστά στους φιλάθλους.
Για τις ανάγκες αυτού του βιβλίου μιλήσαμε με τρεις γενιές ποδοσφαιριστών. Είναι εκπληκτικά τα σχόλια που ακούστηκαν, όχι μόνο από ποδοσφαιριστές εκείνης της ίδιας εποχής με τον Κοβή, αλλά από νεότερους που δεν αγωνίστηκαν απέναντι του αλλά άκουσαν γι’ αυτόν. «Ήταν κύριος μέσα στο γήπεδο», κλασσική φράση από όλους, στο άκουσμα του ονόματος του Κοβή.
Αγωνίζεται στην πρώτη ομάδα της Ανόρθωσης στα δεκαέξι του χρόνια, μαζί με τον Πάμπο Χαραλάμπους, τον Σιαήλη, και λίγο αργότερα έρχεται και ο Σιάηλος. Ήταν εκείνη η χρυσή εποχή για τον Κοβή και την Ανόρθωση της ποδοσφαιρικής δεκαετίας από το 1956 μέχρι 1966 όταν η ομάδα ανακηρύσσεται πέντε φορές πρωταθλήτρια και τρεις φορές κυπελλούχος Κύπρου.
Ήταν η εποχή όταν όλα μαζί τα αστέρια της Ανόρθωσης, το καθένα να λάμπει ξεχωριστά στο δικό του στερέωμα, και όλοι μαζί να φτιάξουν τον πιο λαμπρό, έναστρο ποδοσφαιρικό ουρανό που κάλυψε την Αμμόχωστο και όλη τη Κύπρο. Ο Ιάκωβος Γεωργίου Κοβής άπλωσε τη δική του λάμψη σε αυτόν τον ουρανό. Ήταν εκείνη η ομάδα του Κοβή, που από μόνη της θα μπορούσε να συγκροτήσει την Εθνική Κύπρου.
Η αλληλοεκτίμηση, η φιλία, η αγάπη για την ομάδα, «για τη φανέλα», ήταν τα στοιχεία που τους μεταλαμπάδευσε από τα μαθητικά τους χρόνια ο Αντώνης Παπαδόπουλος. Με αυτά τα στοιχεία έδεναν μαζί και με εκπληκτική άνεση σε όλους τους αγώνες.
Ο Κοβής ήταν ένας διαρκής μπελάς για τους αμυντικούς και αυτό διαφάνηκε από την πρώτη του εμφάνιση στο γήπεδο. Παρά τα πρώτα του βαριά παπούτσια με τις σκάλες, ένας παίκτης αεράτος, ευέλικτος, γρήγορος, δεινός σουτέρ, γινόταν στόχος των αμυντικών που δεν μπορούσαν διαφορετικά να τον αντικόψουν. Τα σκληρά γήπεδα ήταν μια πρόσθετη αιτία των συχνών τραυματισμών του, μερικοί από αυτούς να του αφήσουν πολλά ενθύμια που τον ακολουθούν μέχρι σήμερα.
Παρόλα τα όσα υπέφερε μέσα στα γήπεδα, ο ήπιος και ευγενικός του χαρακτήρας, δεν του επέτρεψε ποτέ να διαμαρτυρηθεί. Αυτό τονίζει και σήμερα με μια δόση χιούμορ:
«Δεν έφταιαν οι αμυντικοί, εγώ έφταια που δεν έκοφκα τζιαι λλίην ταχύτητα να με φτάνουν»
Είναι κάποιες στιγμές στη καριέρα ενός ποδοσφαιριστή από αυτές που αφού δεν μπορεί να τις ξαναζήσει στη πραγματικότητα τις ζει νοερά, και με μεγάλη νοσταλγία.
«Αναπολώ εκείνες τις ωραίες φάσεις όταν έκανε τη σέντρα από έξω δεξιά ο Ζάγκυλος και πριν ακόμα φτάσει η μπάλα στα πόδια μου για να σιουτάρω, ο πάγκος της ομάδας, ο κόσμος από τη κερκίδα, μαζί κι’ εγώ πανηγυρίζαμε το γκόλ».
Αν αυτός που έδωσε τον χαρακτηρισμό «ιερό τέρας» γνώριζε τον Κοβή και όλα τα «ιερά τέρατα» εκείνης της Ανόρθωσης θα έψαχνε για ένα πιο εντυπωσιακό χαρακτηρισμό. Ο Ασπρου, έτσι χαρακτήριζε τον Κοβή:
«Όταν έτρεχε ο Κοβής με τη μπάλα στα πόδια, έμοιαζε με άλογο της κούρσας».
Και σαν το άλογο κάλπαζε, η μπαλιά διαβήτης του Άσπρου από τη θέση του μέσα δεξιά, στο ευθύβολο και δυνατό αριστερό πόδι του Κοβή είχε κατά κανόνα κατάληξη τα δίκτυα.
Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του αξέχαστου Πανίκου Ιακώβου, σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα:
«Όταν κλοτσούσε ο Κοβής για να μη μπει γκολ έπρεπε να πάει έξω η μπάλα».
O Κοβής, σε ένα διάλειμμα του από την Ανόρθωση, φεύγει στην Αμερική για σπουδές. Στις αφίξεις του αεροδρομίου τον περιμένουν δυο άγνωστοι με μακριές καμπαρτίνες, κάτι σαν μυστικοί αστυνομικοί. Ήταν δυο Ούγγροι αθλητικοί παράγοντες. «Σε είδαμε σε ένα αγώνα και σε θέλουμε στην ομάδα μας», τον καθησύχασαν στο αγωνιώδες ερώτημα του, τι να τον θέλουν δυο άγνωστοι στη μακρινή χώρα.
Το κυπριόπουλο από το Τρίκωμο αγωνίζεται για ένα διάστημα στην Ουγγρική ομάδα και από εκεί παίρνει μεταγραφή για την Greek America. Η μοίρα, που καμιά φορά θέλει να δοκιμάσει χαρακτήρες, τον έφερε έτσι ώστε το τελευταίο πριν τη μεταγραφή παιχνίδι να είναι, Ουγγρική εναντίον Greek America.
Θυμάται ακόμα τη φάση ο Κοβής, όταν βρέθηκε φάτσα με τον τερματοφύλακα της Greek America έτοιμος για γκολ. Το δίλημμα μεγάλο, να σκοράρει υπέρ της σημερινής του ομάδας αλλά και εναντίον της αυριανής;
Το μεγαλείο του ποδοσφαιριστή, το ήθος του ανθρώπου, τον καθοδήγησε. Τίμησε τη φανέλα που φορούσε εκείνη τη δεδομένη στιγμή και σκόραρε. Η Ουγκρική, η αυριανή του ομάδα, μετά το τέλος του αγώνα τον συγχάρηκε για το γκόλ που πέτυχε εναντίον της.
Ίσως σήμερα να γραφόταν εδώ ότι, «ο Κοβής διέπρεψε στο πρωτάθλημα Ελλάδος με τη φανέλα του Παναθηναϊκού», η γραφειοκρατία όμως, λόγω της ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας, στέρησε από τον Κοβή τη συμμετοχή του στην ανεπανάληπτη εκείνη ομάδα του ΠΑΟ. Αγωνίστηκε για έξη μήνες σε όλα τα φιλικά, διέπρεψε, αγαπήθηκε, αλλά ποτέ δεν φόρεσε τη φανέλα με το τριφύλλι σε αγώνα πρωταθλήματος. Ο κορυφαίος Λινοξυλάκης τον είχε σαν πρότυπο, παροτρύνοντας τους επιθετικούς της ομάδας να παραδειγματιστούν από τον Κοβή. Οι μνήμες του φίλαθλου κοινού της Κύπρου για τον ποδοσφαιριστή και τον άνθρωπο Κοβή εκείνης της εποχής, «όταν η μπάλα μιλούσε κυπριακά» δεν θα φθαρούν ποτέ.
