Ήταν 14 Αυγούστου 1996. Ένας 26χρονος, ξάδερφος του Τάσου Ισαάκ, δεν άντεξε. Όρμησε μέσα από το πλήθος προς την κατεχόμενη πλευρά, προκειμένου να κατεβάσει αυτό το κουρέλι, που ονομάζετε τουρκική σημαία. Οι κυανόκρανοι στάθηκαν αδύναμοι να τον συγκρατήσουν, και μέσα σε δευτερόλεπτα είχε σκαρφαλώσει ήδη, με ένα τσιγάρο κολλημένο στο στόμα. Λες και δεν ήξερε πως λίγα μέτρα πιο ‘κει, έστεκαν οι δολοφόνοι του. Λες και δεν άκουσε τις φωνές που τον προέτρεπαν να γυρίσει πίσω. Σαν να είχε πάρει ήδη απόφαση να δώσει μία ακόμα ζωή στον αγώνα για την ελευθερία.
Σε λίγο, τα τάγματα θανάτου του Ντεκτάς, γέμισαν τον ουρανό της Δερύνειας από σφαίρες. Φωνές, ουρλιαχτά, έκκληση για βοήθεια. Στο σώμα του Σολωμού Σολωμού καρφώθηκαν τρείς σφαίρες, μια στον λαιμό μια στην κοιλία και μία στο στόμα, προερχόμενες από τον Κενάν Ακίν, πρώην υπουργό του ψευδοκράτους, και ο Σολωμός έπεφτε αιμόφυρτος στο έδαφος. Μέσα στον καταιγισμό των πυρών τραυματίστηκαν ακόμη τρία άτομα μεταξύ τους ένας ειρηνευτής, και μια πενηνταεπτάχρονη μητέρα.Οι εθνοφρουροί πήραν θέσεις μάχης, οπλίζοντας τα πυροβόλα που στήθηκαν σε δευτερόλεπτα στα ορύγματα, την ιδία ώρα που οι κυανόκρανοι προσπαθούσαν να απομακρύνουν τους υπόλοιπους διαδηλωτές, που ήταν εντός νεκρής ζώνης.Το άψυχο σώμα του Σολωμού απομακρύνθηκε από το σημείο και λίγη ώρα αργότερα, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες του γιατρού Μάριου Ματσάκη που ήταν παρών, διαπιστώθηκε ο ακαριαίος θάνατος του.
Μέσα σε τρεις μέρες το οδόφραγμα της Δερύνειας βάφτηκε ξανά με Ελληνικό αίμα, γεγονός που οδήγησε το 2008 στην καταδίκη της Τουρκίας από το Ευρωπαϊκό δικαστήριο, μιας και ουδέποτε αναζητήθηκαν οι ένοχοι των δύο δολοφονιών. Δεν είναι λίγοι εκείνοι μάλιστα, που υποστηρίζουν ότι ο δολοφόνος του Σολωμού ταξιδεύει μάλιστα συχνά και ανενόχλητος ανά την Ευρώπη, παρά το ένταλμα που είχε εκδώσει η Interpol.
Η εν ψυχρώ εκτέλεση τουΣολωμού Σολωμού όμως, συγκλόνισε το παγκόσμιο αφού τηλεοπτικά μέσα, κάλυπταν τα γεγονότα. Ο θάνατος του, ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες που ακόμα και σήμερα, 18 χρόνια μετά, τραγουδούν την περηφάνια που διαγράφονταν στο πρόσωπο του, την ώρα που ο δολοφόνος του, σήκωνε το όπλο. Ίσως γιατί ήξερε πως δίνει τη ζωή του στην πατρίδα, και με την πράξη του θα βοηθούσε τις επόμενες γενιές να μην ξεχάσουν, ένα πρόβλημα που στέκει εδώ και 40 χρόνια στον Πενταδάκτυλο και περιμένει λύση.
Ισαάκ, Σολωμέ, το αίμα σας δεν έχει στεγνώσει ακόμη..
