Δεν χρειάζεται να λέγεσαι Χρήστος Πουλλαΐδης και να εξυβρίστηκες εν χορώ, δεν χρειάζεται να λέγεσαι Γρηγόρης Μάκος και να δέχθηκες πυρσό, ούτε χρειάζεται να λέγεσαι Δημητρίου και να γρονθοκοπήθηκες, ώστε να νιώσεις τα όσα ένιωσαν όσοι βρέθηκαν σήμερα στο «Αντώνης Παπαδόπουλος». Για τον υποφαινόμενο, το σφίξιμο στο στομάχι μετά την αποχώρηση από το γήπεδο σήμερα, ήταν το ίδιο μετά τον αποκλεισμό από την Ραποτνίσκι και την Ντίλα Γκόρι και τα συνεχή αποτυχημένα αποτελέσματα που οδήγησαν στην απώλεια του τίτλου πρόπερσι.
Διότι τα τελευταία χρόνια αυτή η απογοήτευση και ο αποπροσανατολισμός έχει γίνει βίωμα για τον Ανόρθωσιάτη, με τη διαφορά ότι ερχόταν σε διάφορα σημεία της χρονιάς. Όταν με το «καλημέρα» βλέπεις μια αδυναμία να ευθυγραμμιστούν οι στόχοι διοίκησης και κόσμου, όταν βλέπεις αυτές τις τάσεις αυτοκαταστροφής, τότε δεν μπορείς παρά να σκύψεις το κεφάλι. Σαφέστατα δεν μπορούμε να διαγράψουμε με μια μονοκοντυλιά τις συνεχείς αποτυχίες και εξευτελισμούς εντός και εκτός γηπέδων τα τελευταία χρόνια, ωστόσο όσο να είναι μια νέα ποδοσφαιρική χρονιά φέρνει έναν νέο αέρα και κάποιες νέες προσδοκίες. Δυστυχώς τη φετινή χρονιά δεν προλάβαμε ούτε να εισπνεύσουμε τον αέρα ενθουσιασμού για ένα νέο ξεκίνημα μιας και στο μυαλό μένουν χαραγμένες οι στιγμές της άτακτης υποχώρησης ποδοσφαιριστών και διοίκησης στα αποδυτήρια προκειμένου να προφυλαχθούν από Ανορθωσιάτες.
Δεν θα μπω στην διαδικασία να κακίσω τα έκτροπα ως είθισται, διότι αυτοί οι λίγοι με τις συμπεριφορές τους έχουν ως αυτοσκοπό να νιώσουν δυνατοί και να «τραφούν» με την προσοχή του κόσμου. Ούτε επίσης θα μπω στην διαδικασία να πω ευχολόγια διότι η έκρυθμη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί δεν μπορεί ούτε να προβλεφθεί και επί του παρόντος ούτε να ελεγχθεί. Το σίγουρο είναι ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ασελγεί σε βάρος των εγκαταστάσεων του «Αντώνης Παπαδόπουλος», ο χλοοτάπητας του οποίου θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο και κανένας δεν νομιμοποιείται να εξευτελίζει το σωματείο με την πρόφαση ότι κάποιοι άλλοι έπραξαν τα ίδια και χειρότερα.
Ο Σκακιστής
