Σχολιάζει ο Κυριάκος Τοφή
Είθισται να λέμε ότι τα φιλικά είναι για τους προπονητές ωστόσο στη σημερινή αναμέτρηση είδαμε κάποια πρώτα δείγματα από τις σκέψεις του Άντρε Πάους όπως και κάποια πρώτα δείγματα γραφής από τους νεαποκτηθέντες (κυρίως) ποδοσφαιριστές. Όπως είναι φυσιολογικό, κάποια πράγματα μας ξένισαν, κάποια πράγματα μας χαροποίησαν και δυστυχώς ή ευτυχώς κάποια πράγματα φαίνεται να έμειναν στην περσινή ποδοσφαιρική χρονιά.
Εντεκάδα
Η σύσταση των πρώτων έντεκα που αγωνίστηκαν στο χθεσινό φιλικό έκρυβε κάποιες εκπλήξεις, όπως επίσης γενικότερα η διαχείριση του ρόστερ από τον Ολλανδό προπονητή. Αυτό που ξένισε ήταν η συμπερίληψη στην βασική εντεκάδα των Βαλβέρδ και Άντιτς οι οποίοι θεωρούνται υπ’ ατμόν, με τον δεύτερο να αποτελεί έναν από τους μόλις τρεις ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν σε όλο το 90λεπτο. Από τη μεριά του προπονητή βέβαια, όσο ο Γάλλος και ο Σέρβος διατηρούν συμβόλαια, πρέπει να υπολογίζονται στις επιλογές και κάτι τέτοιο έδειξε να σκέφτεται ο νέος προπονητής.
Ένας άλλος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε σε όλον τον αγώνα ήταν ο Αδάμος Ανδρέου ο οποίος ξεκίνησε σε ρόλο επιθετικού κορυφής, αλλάζοντας συχνά θέση με τον Αμπουχαρνία σε σημείο που για κάποιο χρονικό διάστημα δεν φαινόταν να υπήρχαν διακριτοί ρόλοι (μεσοεπιθετικού και επιθετικού). Σημείο αναφοράς μπορεί να γίνει η έλλειψη εναλλακτικής επιλογής μετά τον τραυματισμού του Χ”Γεωργίου στο δεύτερο ημίχρονο, αναγκάζοντας την ομάδα μας να αγωνιστεί με παίκτη λιγότερο για τουλάχιστον ένα δεκάλεπτο.
Ο ιθύνων νους, ο τσαμπουκάς και ο δραστήριος
Οι τρεις ποδοσφαιριστές που ξεχώρισαν ο καθένας με το δικό του τρόπο ήταν οι Μαϊσουράτζε, Αμπουχαρνία και Μακρής οι οποίοι παρά τα βαρετά πόδια από τις προπονήσεις, έδειξαν κάποια ιδιαίτερα αγωνιστικά χαρακτηριστικά.
Ο Μαϊσουράτζε ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της Ανόρθωσης, ενδεχομένως και του γηπέδου επιδεικνύοντας μιαν απλότητα και άνεση στο παιχνίδι του, έχοντας μάλιστα και αξιόλογα σωματικά χαρίσματα που του επέτρεψαν να κερδίσει τις πλείστες μονομαχίες.
Ο συμπατριώτης του μπορεί να υστερεί επί του παρόντος σε δύναμη ωστόσο πρωταγωνίστησε στις δύο σπουδαιότερες ευκαιρίες για την ομάδα μας, μια φορά με έξυπνη τοποθέτηση στην περιοχή και μια με ξεπέταγμα στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας. Και στις δύο περιπτώσεις υστέρησε σε σωματική δύναμη του αντιπάλου του, ο οποίος δεν του επέτρεψε να σημαδέψει όπως ο ίδιος θα ήθελε.
Τέλος ο Ανδρέας Μακρής φαίνεται να συνεχίζει από όπου έμεινε πέρσι με το ίδιο πάθος και αποφασιστικότητα τόσο για ποδόσφαιρο, όσο και για σκληρή δουλειά. Ο νεαρός επιθετικός είχε πολλά τρεξίματα δημιουργώντας χώρους για τους συμποδοσφαιριστές του, επιτρέποντας στον Νούχου να πραγματοποιήσει μπαλιές με ιδιαίτερη άνεση σε τουλάχιστον τρεις περιπτώσεις.
Τόπο στα νιάτα και τους ντόπιους ποδοσφαιριστές
Στο δεύτερο ημίχρονο πάτησαν το χορτάρι του «Αντώνης Παπαδόπουλος» εννιά Κύπριοι ποδοσφαιριστές με τους Άντιτς και Βέγκα να αποτελούν την εξαίρεση. Συγκεκριμένα οι Οικονόμου, Λαϊφης, Λοϊζίδης, Θεοδώρου, Μαραγκός, Αβραάμ, Ανδρέου, Μακρής και Χ”Γεωργίου πήραν φανέλα βασικού, θυμίζοντας κάτι από τα τέλη της περσινής περιόδου και τη διαχείριση του Νίκου Κωστένογλου. Πέραν του Ανδρέου που πέτυχε το γκολ, αρκετά δραστήριος ήταν ο Χ”Γεωργίου ο οποίος όμως φάνηκε άτυχος μιας και αποχώρησε τραυματίας, ένω άξια αναφοράς είναι η χρησιμοποίηση του Αβραάμ ως αριστερού ακραίου επιθετικού.
Άντρε Πάους
Δεν σταμάτησε να παίρνει σημειώσεις και να δίνει οδηγίες στους ποδοσφαιριστές του ο Ολλανδός τεχνικός ο οποίος έζησε με ιδιαίτερη ζωντάνια τον αγώνα. Όποτε υπήρχαν διακοπές στο παιχνίδι αλλά και στην ανάπαυλα, είχε προσωπικές συνομιλίες με πλειάδα ποδοσφαιριστών, αφιερώνοντας λίγη περισσότερη ώρα σε Αμπουχαρνία, Μαϊσουράτζε, Σεράν Πόλο, αλλά και Οικονόμου.
Ο νέος προπονητής φάνηκε να δίνει ιδιαίτερη έμφαση στον τομέα της ψυχολογίας όντας ιδιαίτερα παραστατικός στις υποδείξεις του, ενώ όσον αφορά το σχηματισμό που προτιμά, αυτός φαίνεται να είναι το κλασσικό (πλέον) 4-2-3-1. Ως προς την ανάπτυξη, οι ποδοσφαιριστές μας φάνηκε να δείχνουν υπομονή στην κυκλοφορία της μπάλας ενώ σε τέσσερις περιπτώσεις υπήρχε διαγώνια μπαλιά από την άμυνα προς τον κενό χώρο, με στόχο την εκμετάλλευση της ανισορροπίας στην αντίπαλη άμυνα.
