* Το κείμενο από ένα φίλο της ομάδας
Καλοκαίρι του 2005 και η Μεγάλη μας Κυρία πανάξια πρωταθλήτρια για 12η φορά στην ένδοξη ιστορία της. Ο Τιμούρ Κετσπάγια με τα παλληκάρια του μας ανέβασαν ξανά στο Έβερεστ του κυπριακού ποδοσφαίρου και όλοι μας βρισκόμασταν στους επτά ουρανούς. Δεν ήταν και λίγο πράγμα, τότε, αυτό που καταφέραμε όμως θα υπήρχε και ανάλογη συνέχεια…
Επόμενη πρόκληση, τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Πρώτη αντίπαλος η Ντιναμό Μινσκ. Αντίπαλος θεωρητικά στα μέτρα μας και η προκριση στην επόμενη φάση, εφικτή υπόθεση. Όπερ και εγένετο. Ισοπαλία στην Λευκορωσία με γκολ του Νίκου Φρούσου και δύσκολη νίκη στο ΓΣΠ με γκολ του Σαμάρα. Το τι θα επακολουθούσε, ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα….
Μόλις έμαθα πως θα αντιμετωπίζαμε τουρκική ομάδα προσωπικά πάγωσα. Έλεγα πως δεν είχαμε ούτε πιθανότητες να βάλουμε γκολ ενάντια στην Τραμπζονσπόρ, και πόσο μάλλον να προκριθούμε απέναντι σε αυτή την ομάδα των εκατομμυρίων και των παικταράδων… Άστε που το όλο θέμα θα έπαιρνε και μη ποδοσφαιρικές προεκτάσεις , όμως ήμασταν προετοιμασμένοι για όλα. Στο κάτω κάτω, έπρεπε να διδάξουμε σ΄ αυτούς τι πάει να πει ελληνική ψυχή και μαγκιά.
Έφτασε η μέρα του παιχνιδιού, Τρίτη 26 Ιουλίου. Από το πρωί αγωνία, άγχος και ένας κόμπος στο στομάχι. Ξεκινώντας για Λευκωσία, προσωπικά, είχα καλό προαίσθημα. Ίσως το << Μη φοβάσαι, θα κερδίσουμε καθαρά >> του υπεραισιόδοξου πατέρα μου να με ηρέμησε λίγο και σκέφτηκα πως όταν αρχίσει το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν παίζουν ρόλο τα συστήματα και οι τακτικές, αλλά το πάθος και η ψυχή. Από αυτά πάντα οι Έλληνες έχουν, όποτε και όπου αγωνίζονται..
Φτάνοντας στο ΓΣΠ , έβλεπες παντού μπλε. Σημαίες, φανέλες και κασκόλ. 20000 Ανορθωσιάτες έτοιμοι να καταθέσουν φωνή και λαρύγγια μέχρι τελικής πτώσεως. Ακολουθώ την ομάδα από μικρό παιδί, και για πρώτη φορά, αντίκρισα αυτή την δίψα και την αποφασιστικότητα στα άτομα δίπλα μου. Καταβάθος, ξέραμε όλοι ότι ίσως να μην μας ξαναδινόταν αυτή η ευκαιρία για ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΡΘΩΣΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΜΑΣ…
Στα αυτιά μου ακόμα αντηχούν ο Εθνικός μας ύμνος και το Η Κύπρος είναι Ελληνική. Έβλεπες πρόσωπα δακρυσμένα από χαρά και συγκίνηση. Πετύχαμε την μεγαλύτερη νίκη ενάντια στον κατακτητή και αυτή ήταν σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο. Ίσως ήταν γραφτό να γίνει έτσι από μας και ήταν μια καλή αρχή να μας μάθει η Ευρώπη. Μετά από αυτή την μέρα το όνομα της Ανορθώσεως και της Αμμοχώστου γιγαντώνεται και θα κορυφωθεί 3 χρόνια αργότερα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Ήμουν πολύ τυχερός που το έζησα, που ήμουν εκεί. Στο μυαλό μου ακόμα, 9 χρόνια μετά, χαραγμένα τα πάντα. Θα έχω να λέω στα παιδιά μου για τον Τιμούρ, τον Κατσαβάκη, τον Ξενίδη, τον Τσιταισβίλι , τον Φρούσο και τα αλλά τα παιδιά που μου χάρισαν, ίσως, την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου, μέχρι την επόμενη. Ένα ευχαριστώ είναι πολύ λίγο…
Αυτή την νίκη, και κατ’ επέκταση την πρόκριση, προσωπικά, δεν την ανταλλάσσω ούτε με 50 ούτε με 100 πρωταθλήματα. Τέτοιες νίκες μας κάνουν να διαφέρουμε από τους υπόλοιπους, διότι πολύ απλά, ενδόμυχα, όλοι ξέρουμε πως τέτοιες θα ακολουθήσουν και στο μέλλον, φτάνει απλά να μείνουμε ΕΝΩΜΕΝΟΙ για το καλό της ομάδας μας…
Blue Warrior
