Σαν να ήταν χτες, και ας πέρασαν 9 χρόνια. Τίποτα μέσα μας δεν αλλάζει εκείνο το συναίσθημα. Καμία άλλη νίκη, δεν θα έχει την ιδία γεύση με αυτή. Πάμε να θυμηθούμε το αλησμόνητο εκείνο παιχνίδι.
Ήταν Τρίτη 26 Ιουλίου 2005, και η Ανόρθωσις μας αντιμετώπιζε την Τουρκική Τρανζοσπόρ στο ΓΣΠ στις 20:30. Όλοι θεωρούσαν σίγουρο ότι θα έχανε την πρόκριση η Ανόρθωση, αφού ήταν μια ομάδα με 2-3 εκατομμύρια προϋπολογισμό, χωρίς τεράστιες ευρωπαϊκές εμπειρίες, σε σύγκριση με τους Τούρκους που έφταναν τα 20πλάσια, και με παίκτες ονόματα που αγωνιστήκαν πολλές φορές σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Όλοι εκτός από εμάς, και τους ποδοσφαιριστές του Τιμούρ.
Στο 24ο λεπτό, μια βολίδα από το πόδι του αρχηγού Νίκου Νικολάου διαμορφώνει το 1-0 και το ΓΣΠ σείετε. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα και του πρώτου ημιχρόνου. Λίγο πιο πριν, το αστέρι των Τούρκων, ο Γιαταρά αποβάλλετε με 2η κιτρίνη κάρτα. Ο κάθε Ανορθωσιάτης το πίστευε από την στιγμή της κλήρωσης. Θα προκριθούμε. Το χρωστάμε στην πόλη μας.
Το δεύτερο ημίχρονο ξεκάνει. Μετά από ένα κόρνερ 15΄ λεπτά πριν το τέλος του αγώνα, οι Τούρκοι ισοφαρίζουν με τον Τεκκέ. Τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα, όμως ο Τιμούρ συνεχίζει ψύχραιμος, να δίνει εντολές στους παίκτες του να ανασυνταχτούν γρήγορα. Στο 82’ ο Νίκος Φρούσος με δικαίωσε, που τον πίστευα ανέκαθεν σαν ένα μεγάλο επιθετικό. Μετά από μια σέντρα του Πουρσαιτίδη από την δεξιά μεριά, στο ύψος του πέναλτι, πραγματικά απογειώθηκε και με μια άπιαστη κεφαλιά έγραψε το 2-1. Οι παίκτες, γίνονται όλοι ένα κουβάρι και πανηγυρίζουν, ενώ στην άλλη γωνία του γηπέδου ο Γιωργαλλίδης ξεσπά σε λυγμούς εν μέσω ξέφρενων πανηγυρισμών.
Το 2-1 δεν ήταν ασφαλές σκορ πρόκρισης, και οι ποδοσφαιριστές της ομάδας μας συνέχιζαν να ασκούν πίεση στους Τούρκους, που πλέον έπαιζαν στην κόλαση, και όχι σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο. Ο κόσμος το είχε πάρει απάνω του, και σε κάποιες στιγμές ένιωθες ότι η φωνή μας, έφτανε μέχρι την θαλασσοφίλητη πόλη.
Η μαγική βραδιά ολοκληρώνετε με τον «Τσιτα». Με ένα πλάσε μέσα από την περιοχή καθώς ήδη έπεφτε στο έδαφος, γράφει το 3-1 και στο ΓΣΠ γίνετε χαμός. Μέχρι να λήξει ο αγώνας, κόντευα να πεθάνω μόλις στα 18 μου χρόνια, ο χρόνος περνούσε αργά και βασανιστικά. Η λήξη έρχεται εν μέσω αποθέωσης. Κλάματα στην εξέδρα από συγκίνηση καθώς στο γήπεδο έβλεπες οικογένειες αγκαλιασμένοι να πανηγυρίζουν, ηλικιωμένους να χοροπηδάνε σαν παιδιά όλα αυτά δεν θα τα ξεχάσω ποτέ και είναι δύσκολο να τα περιγράψεις.
Πλέον έμενε μια εβδομάδα. Εκεί, στον Ελληνικό όσο ποτέ άλλοτε Πόντο έπρεπε να σφραγίσουμε το εισιτήριο για την επόμενη φάση, και να στείλουμε τους Τούρκους για μπάνια στην Μαύρη Θάλασσα. Σεβασμός σε όσους πρόσφεραν.
Fire Phoenix
