Το πρόσφατο φιλικό με τον Απόλλωνα έδωσε περισσότερους από ένα λόγο στους Ανορθωσιάτες να χαμογελούν, με την συγκρατημένη ευφορία να αποτυπώνεται στα διαδικτυακά και ραδιοφωνικά μέσα. Γενικότερα η εικόνα αγωνιστικής υγείας που αποπνέει η Ανόρθωση στα μέχρι τώρα φιλικά έχει ανασύρει από το συρτάρι λέξεις όπως «πρωταθλητισμός» και «διάκριση», οι οποίες τέθηκαν στο περιθώριο από τα τέλη του 2013. Είναι δικαίωμα του κάθε Ανορθωσιάτη να κάνει τα δικά του όνειρα και υπολογισμούς, ωστόσο μέσω της στήλης έχουμε επισημάνει πολλές φορές ότι όσο εύκολα θεοποιούμε πρόσωπα και καταστάσεις, τόσο εύκολα απογοητευόμαστε και μηδενίζουμε.
Φαινομενικά η φετινή Ανόρθωση δομείται με τέτοιο τρόπο που ανεξαρτήτως αποτελέσματος διαμορφώνεται μια «win-win situation». Η απόκτηση ελπιδοφόρων ποδοσφαιριστών των οποίων η φυγή θα συνεπάγεται εισροή εσόδων στα ταμεία του σωματείου και η προσήλωση στην οικονομική εξυγίανση ως πρώτιστο στόχο, ενδεχομένως να φέρνουν το αγωνιστικό κομμάτι σε δεύτερη μοίρα. Βέβαια δεν λέμε ότι στο πίσω μέρος του μυαλού δεν θα διεκδικήσουμε τους διαχρονικούς στόχους μιας ομάδας σαν την Ανόρθωση, αλλά από την άλλη το να ψηλώνουμε τον πήχη δεν είναι και ότι πιο σοφό.
Καταλυκτικά τα λάθη του παρελθόντος θα πρέπει να αποτελέσουν φάρο στο μυαλό και τη συνείδηση του Ανορθωσιάτη και στο κατά πόσο θα πρέπει φέτος να απαιτήσουμε τη διάκριση όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας. Ενδεχομένως μια πιο προσεκτική προσέγγιση όπως η ανάδειξη και προβολή Κύπριων και ξένων ποδοσφαιριστών, αλλά και η αναβάθμιση σε οργανωτικό, οικονομικό και ιατρικό επίπεδο να είναι η πιο ορθολογική επιλογή.
