Μέσα στα πολλά που αναφέρθηκαν από τον κ. Πουλλαΐδη, κρατούμε μια αλήθεια που ίσως άλλος πρόεδρος δεν τόλμησε να μας την πει κατάμουτρα….
Μεταξύ άλλων είπε «Μπόρεσα όμως να ενισχύσω την διαμορφωθείσα εδώ και καιρό άποψή μου, ότι η Ανόρθωση πάσχει, ότι το Σωματείο μας είναι «άρρωστο». Και είναι «άρρωστο» σε τέτοιο βαθμό που όσες πληγές – οικονομικές και άλλες – κι αν κλείνουμε, όσες πληγές κι αν επουλώνουμε, μέχρι την πλήρη γιατρειά υπάρχουν κάποιοι που μόνιμα ανοίγουν νέες και νέες πληγές στο ήδη λαβωμένο Σωματείο μας και η Ανόρθωση μας δεν βρίσκει γιατρειά, δεν βρίσκει ησυχία».
Αλήθεια πόσες φορές το αναλογιστήκαμε εξερχόμενοι του γηπέδου έπειτα από ήττα ή ακόμα και από νικηφόρο αποτέλεσμα; Πόσες φορές είπαμε μεταξύ παρέας ότι αυτή η ομάδα έχει καταραστεί να μην βρει την ησυχία της; Αρκετές και είναι αρκετές οι φορές που ενδεχομένως να το πούμε και φέτος.
Αυτή η διοίκηση προσπάθησε και άλλαξε κάποια πράγματα που ήταν πάγιο αίτημα των φιλάθλων – για να μην το συγκεκριμενοποιήσουμε – όπως για παράδειγμα την πρόσληψη τεχνικού διευθυντή, την δραστική μείωση του μπάτζετ, την οικονομική εξυγίανση, την αντικατάσταση του εκπροσώπου της ομάδας στην ΚΟΠ κα. Δυστυχώς όμως σε κάθε αλλαγή πάντα βρίσκεται και ο αντίλογος. Και ακόμη χειρότερα – σε κάποιες περιπτώσεις – ο αντίλογος προέρχεται από αυτούς τους οποίους απαιτούσαν την αλλαγή.
Με αυτά τα δεδομένα δυστυχώς δεν πάμε πουθενά. Απλά θα κοπάζουμε μέχρι την επόμενη φορά και η ιστορία θα επαναλαμβάνεται. Δυστυχώς όμως σε βάρος της Ανόρθωσης. Τώρα, το τι πρέπει να γίνει, εναπόκειται στον καθένα από μας να ορίσει την Ανόρθωση που θέλει.
