Για άλλη μια φορά η αδιαφορία την συντριπτικής πλειοψηφίας των ποδοσφαιριστών μας είναι στο επίκεντρο με την λέξη «τούριστας» να έχει γίνει ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Είναι γεγονός ότι αυτό που είδαμε σήμερα ήταν η ποδοσφαιρική γύμνια σε όλο της το μεγαλείο με μια δεκάδα ποδοσφαιριστών να ταμπουρώνετε στο δικό μας μισό μετά την αποβολή του Οικονόμου και να περνά την μεσαία γραμμή μόνο με αίτηση.
Ωστόσο τι απαιτήσεις μπορούμε να έχουμε από άνθρωπους οι οποίοι εξασκούν ένα επάγγελμα και κατά τη διάρκεια του χρόνου οι απλήρωτοι μήνες είναι περισσότεροι από τους πληρωμένους; Ιδιαίτερα στην περίπτωση των ποδοσφαιριστών των οποίων τα συμβόλαια λήγουν και βρίσκονται και με τα… δύο πόδια εκτός Κύπρου, γιατί να βάλουν το πόδι τους στη φωτιά και να ρισκάρουν τραυματισμό; Πολύ εύκολα κάποιος μπορεί να επικαλεστεί λέξεις όπως «επαγγελματισμός» και «σεβασμός» ωστόσο η ψυχρή λογική λέει ότι «νηστικό αρκούδι δεν χορεύει».
Η αποκλειστική ευθύνη ανήκει στους περιβοήτους «ξενοδόχους» που έδωσαν κατάλυμμα σε ποδοσφαιριστές αμφιβόλου αξίας και κινήτρων την τελευταία πενταετία. Τραγική ειρωνεία είναι το γεγονός ότι όλοι αυτοί ποy κάθισαν στον προεδρικό θόκο ή είχαν ανάμειξη στο πήγαινε-έλα ποδοσφαιριστών, αποτελούν επιχειρηματίες που απέτυχαν παταγωδώς στο οικονομικό κομμάτι. Η φετινή χρονιά αποτελεί τη κορυφή του παγόβουνου με τον προϋπολογισμό και τις προσδοκίες να εκτοξεύονται, αλλά η αλήθεια απείχε παρά σαγκας από τον αρχικό προγραμματισμό.
Τους άνθρωπους αυτούς που δήθεν γνωρίζουν τα ιδανικά και τα ιδεώδη που πρεσβεύει ένα ιστορικό σωματείο με περισσότερο από έναν αιώνα ζωής, τους άνθρωπους αυτούς που ήρθαν να μας σώσουν από τους επικίνδυνους, τους άνθρωπους αυτούς που παρίσταναν τους μάγκες με ξένα χρήματα.
