Με αφορμή τις αλλεπάλληλες ήττες του τελευταίου διμήνου, διερωτώμαι κατά πόσο άξιζε όλος ο ντόρος που δημιουργήθηκε στο τέλος της πρώτης φάσης του πρωταθλήματος, όταν διαρρηγνύαμε τα ιμάτιά μας για το αν θα τερματίζαμε στο πρώτο ή στο δεύτερο γκρουπ. Οι μεν διατυμπάνιζαν ότι θα κλονιστεί η εικόνα και το γόητρο της ομάδος αν και εφόσον αποτυγχάναμε να κερδίσουμε θέση στο γκρουπ των πρώτων έξι ομάδων και οι δε πίστευαν ότι οι αγώνες με διεκδικητές του τίτλου θα έφερναν κόσμο στο γήπεδο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η άποψη της μάζας όχι μόνο δεν επιβεβαιώνεται, αλλά κάθε άλλο παρά ωφέλιμη είναι για το σωματείο. Ή μήπως με εξαίρεση τον αγώνα με το ΑΠΟΕΛ είδαμε περισσότερους από 1000 Ανορθωσιάτες στο γήπεδο; Ή μήπως δεν διαγράφουμε την πλέον πενιχρή βαθμολογικά περίοδο της ιστορίας μας;
Δυστυχώς ο (ποδοσφαιρικός και όχι μόνο) εγωισμός αποτέλεσε και αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς της Ανόρθωσης και ένας από τους βασικότερους λόγους που η ομάδα δεινοπαθεί. Το να θυσιάζουμε την οικονομική υγεία του σωματείου για την εφήμερη δόξα αποτελεί κανόνα τουλάχιστον την τελευταία πενταετία και το μήνυμα αυτό βαραίνει και τους εκάστοτε διοικούντες, αλλά και τους οπαδούς της ομάδας. Διότι είναι η μετά μανίας επιδίωξη ενός τίτλου ή μιας Ευρωπαϊκής υπέρβασης που οδήγησε στο χείλος της καταστροφής με οικονομικά ξανοίγματα χωρίς αντίκρυσμα. Διότι είναι η προσπάθειά μας να αποδείξουμε ότι κάθε χρόνο συγκαταλεγόμαστε μέσα στους καλύτερους, που μας αποτρέπει να αποδεχτούμε ότι η Ανόρθωση χρειάζεται ανοικοδόμηση εκ του μηδενός.
Όταν αντιληφθούμε ότι ακόμα και η κατάκτηση ενός πρωταθλήματος, δεν προεξοφλεί το μακροπρόθεσμο ή βραχυπρόθεσμο μέλλον της Ανόρθωσης σε οποιονδήποτε τομέα, τότε ίσως καταφέρει το σωματείο να ορθοποδήσει μέσω μεθοδικής και προσεγμένης εργασίας.
