Μέσα από την απογοήτευση των συνεχόμενων ανεπιτυχών αποτελεσμάτων, ένα ενδιάφερον συμπέρασμα εξάγεται από την τελευταία σειρά αγώνων της δεύτερης φάσης του πρωταθλήματος. Σίγουρα το να υποβαθμίσουμε το εκτόπισμα και τη δυναμική της Ανόρθωσης είναι κάτι δύσκολο στο μυαλό του κάθε φίλαθλου, ωστόσο τα δεδομένα είναι εκεί και μαρτυρούν ότι η ομάδα διανύει την χειρότερη (βαθμολογικά) πορεία της ιστορίας της.
Παρόλα αυτά με την ομάδα να βρίσκεται σε μια κάκιστη αγωνιστική κατάσταση, αναφερόμαστε σε ένα σύνολο που κόντραρε στα ίσα τους δύο κύριους διεκδικητές του τίτλου φλερτάροντας επίμονα με το τρίποντο. Μιλούμε για την ομάδα που σκόραρε τρία γκολ απέναντι στην (μέχρι μια αγωνιστική) καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος και την ομάδα που δέχθηκε μόλις ένα γκολ από την καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος.
Σίγουρα θα υπάρξουν αυτοί που θα σκεφτούν ότι το να φέρουμε ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα απέναντι σε ομάδες που άλλες χρονιές είχαμε κοινούς (πρωταγωνιστικούς) στοχούς όχι μόνο δεν είναι επίτευγμα, αλλά μας μικραίνει σαν ομάδα. Σε αυτό δεν υπάρχει ένσταση, φτάνει να λάβουμε υπόψην ότι καμιά ομάδα δεν έχει συμβόλαιο με το πρωταθλητισμό και όπως συμβαίνει σε μεγάλους Ευρωπαϊκούς συλλόγους, για κάποιους ο κύκλος κλείνει και άλλους ανοίγει. Το ότι η Ανόρθωση δεν κατάφερε μια ομαλή μετάβαση από το ζενίθ στο ναδίρ, είναι άλλο κεφάλαιο.
Το πρόσφατο παρελθόν έχει αποδείξει ότι ο πρωταθλητισμός απαιτεί ένα ισοζύγιο μεταξύ αγωνιστικής σταθερότητας και καλής αμυντικής λειτουργίας. Το ότι μια Ανόρθωση με νεαρούς Κύπριους ποδοσφαιριστές στην εντεκάδα της ως επί το πλείστον, έδειξε ένα άκρως ανταγωνιστικό πρόσωπο απέναντι σε ομάδες με πορεία πρωταθλητισμού, μαρτυρά ότι σημασία έχει η μεθοδικότητα και όχι οι πολυδάπανες μεταγραφές.
