Στη φάση που βρισκόμαστε τώρα, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε την αυτοκριτική μας – συνολικά – και να καταλήξουμε σε διάφορα συμπεράσματα. Και για εμένα, το βασικό συμπέρασμα είναι πως στην εποχή Πουλλαίδη, θα πρέπει να ηγηθεί ο Πουλλαίδης.
Το αν θα τα πάει καλά, δεν το γνωρίζω. Αυτό που γνωρίζω είναι πως μέχρι στιγμής «αγόρασε» τον χρόνο που θέλει για την ολοκλήρωση του οράματος του, να κτίσει μια νέα Ανόρθωση πάνω σε γερά πλέον θεμέλια.
«Αγόρασε» την υπομονή μου, μία υπομονή που πολλές φορές στο παρελθόν την έχω δώσει τζάμπα σε άχρηστους που μας πουλούσαν λόγια, μα όχι πράξεις. Και πλέον, έχει τον χρόνο να εξελίξει το πλάνο του για να το κρίνω εγώ όχι όταν έχει κάνει πέντε κινήσεις όπως τώρα, αλλά για να κρίνω το αποτέλεσμα του πλάνου όταν αυτό ολοκληρωθεί.
Έχοντας κατασταλάξει μέσα μου για το πως θα κινηθώ, κρίνοντας βέβαια την κάθε απόφαση αλλά καταλήγοντας σε συμπεράσματα όταν συμπληρωθεί το παζλ των ενεργειών, υπάρχει μία διαπίστωση που νομίζω πως πρέπει να κάνω.
Η Ανόρθωση του Πουλλαίδη, είναι υποχρεωμένη να απαγκιστρωθεί από τον μικρόκοσμο που ζει στα πέριξ του. Η Ανόρθωση γενικά σα μέγεθος, μικραίνει μέσα από μικροπολιτικές και την ανάδειξη ασήμαντων θεμάτων ως σημαντικά.
Η Ανόρθωση μικραίνει μέσα από την προσπάθεια πολλών να πείσουν πως κάνουν κουμάντο, πως ελέγχουν την κατάσταση. Πολλών που «γνωρίζουν πράγματα» στον βωμό του να πείσουν πως έχουν πρόσβαση στην ομάδα. Άμα θέλει να με εντάξει κάποιος που διαβάζει το κείμενο σε αυτό που καταγγέλλω, ας το πράξει. Μπορεί και εγώ να παρασύρθηκα σε αυτό το γαϊτανάκι της ηλιθιότητας.
Κατέληξα στο συμπέρασμα πως ο Πουλλαίδης δεν θα πρέπει να έχει δίπλα του ανθρώπους που συνδέονται έστω φιλικά ή επαγγελματικά με τον μικρόκοσμο. Ειδικά ξαναβρασμένο φαγητό, που ήταν ήδη άγευστο.
Η Ανόρθωση θα πρέπει να αφήσει πίσω της το παρελθόν γιατί τώρα βιώνει μία κατάσταση που ουδέποτε συνάντησε στην ιστορία της.
Κάποιος θα μου πει, πως αν αφήσουν ξένους τεχνοκράτες να κάνουν κουμάντο υπάρχουν άλλοι κίνδυνοι. Θα συμφωνήσω μαζί τους, ότι υπάρχουν κίνδυνοι, αλλά αυτό είναι εικασία. Μην ξεχνάτε τι είδαν τα μάτια μας με τους «δικούς μας».
Αυτό που γνωρίζω καλά και μου έχει διδάξει η ιστορία της Ανόρθωσις, είναι πως ο σύλλογος παραγνωρίστηκε με τα πέριξ του. Και όταν με κάτι παραγνωρίζεσαι, αλλάζεις δρόμο.
