Κατά τη διάρκεια των μεγάλων γιορτών της Χριστιανοσύνης, τείνουμε να ανταλλάζουμε ευχές, σε μια προσπάθεια να αντλήσουμε δύναμη, υπομονή και αισιοδοξία. Στην περίπτωση της Ανόρθωσης, δεν πρέπει να περιμένουμε ότι κάποιο αόρατο χέρι ή κάποια ανώτερη δύναμη θα μας απαλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη από τα χρέη και θα αναβαθμίσει τις αγωνιστικές δυνατότητες.
Διαχρονικά η Ανόρθωση είναι ομάδα στην οποία δεν έχει χαριστεί οτιδήποτε και οι τίτλοι έχουν έρθει τις χρονιές που η ομάδα νίκησε εντός και εκτός γηπέδου. Φαίνεται το ότι μια ομάδα ήρθε από το πουθενά και μέσα από την αφάνεια για να κατακτήσει το τελευταίο double, για να κάνει ένα εντυπωσιακό σερί συνεχόμενων κατακτήσεων, για να αποτελέσει την πρώτη ομάδα σε ομίλους Champions League, δεν χωνεύεται εύκολα.
Συχνά τείνουμε να συγκρίνουμε αυτά που περνά το σωματείο με τα όσα βίωσε κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής, διάστημα στο οποίο χάθηκαν τα πάντα και απουσίαζαν τα άκρως απαραίτητα όπως στολές και εγκαταστάσεις. Δεν αποτελεί αυτοσκοπός να συγκριθούν οι δύο καταστάσεις ωστόσο, αυτό που προσωπικά με πληγώνει, είναι ότι τη δεδομένη στιγμή βιώνουμε τις συνέπειες της αυτοκαταστροφής και όχι μια εξωτερικής παρέμβασης. Αν μη τι άλλο μετά το 1974 υπήρξαν τα άτομα που λειτούργησαν ως ασπίδα, ενώ από το 2008 και έπειτα, οι «προστάτες» λειτούργησαν ως αυτόχειρες.
Καλύτερος δάσκαλος είναι ο χρόνος και η αποφυγή των όσων έγιναν την τελευταία πενταετία και μας έχουν φέρει όχι απλώς στο χείλος του γκρεμού, αλλά μέσα σε αυτόν. Οι πρώτες κινήσεις κρίνονται θετικές με τη συρρίκνωση του προϋπολογισμού και την πρόσληψη ενός παρατηρητή στο ποδοσφαιρικό τμήμα, ο οποίος θα έχει το γενικό πρόσταγμα για οτιδήποτε συμβαίνει σε αυτό. Τέρμα επιτέλους οι περιβόητες επιτροπές προγραμματισμού που απέτυχαν παταγωδώς και κατ’ επανάληψη, τέρμα και στο να ξοδεύουμε περισσότερα από όσα έχουμε να διαθέσουμε. Ας ελπίσουμε ότι θα μπει τέρμα και στην κάθοδο ποδοσφαιριστών στα όρια της συνταξιοδότησης, των οποίων η προσφορά δεν ήταν ανάλογη με τα όσα πήραν.
