Ένα από τα χτυπητά αγωνιστικά προβλήματα της Ανόρθωσης τη φετινή χρονιά, είναι η ακινησία και η ολιγωρία που παρατηρείται στις στατικές φάσεις τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση. Κι αν οι αδυναμίες στην αντιμετώπιση των αντίπαλων στημένων ήταν πασίγνωστες με πάμπολα γκολ να προέρχονται από αντίπαλα κόρνερ ή φάουλ, το τελευταίο διάστημα παρατηρείται περαιτέρω επιδείνωση του προβλήματος.
Ιδιαίτερα στις εκτελέσεις πλαγίων όταν η ομάδα βρίσκεται στην επίθεση, παρατηρείται μια σχεδόν προκλητική στατικότητα με τον εκτελεστή να διστάζει δύο και τρείς φορές μέχρι να εκτελέσει. Ούτε λόγος βέβαια για την αξιοποίηση αυτών μιας και στην συντριπτική τους πλειοψηφία παραμένουν αναξιοποίητα με απώλεια της μπάλας.
Στις εκτελέσεις κόρνερ, παρατηρείται ένα «μπουλούκι» ποδοσφαιριστών να κινούνται προς το πρώτο δοκάρι, χωρίς κάποια ιδιαίτερα εμφάνταστη τακτική ή αυτοματισμό. Σε μια εντεκάδα με ψηλά κορμιά όπως οι Ζόρζε, Σιέλης, Μάκος και Κολαούτι, σαφέστατα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο από… άναρχες κινήσεις και χαμένες ευκαιρίες να σημαδέψουμε το αντίπαλο πλεκτό χωρίς ιδιαίτερο κόπο.
